Februari 2024

Welkom op mijn Februari pagina, een maand van Carnaval, Winter, Schrikkeljaar en niet te vergeten Valentijn, HET liefdesfeest voor aanbidders en bewonderaars, stille onbeantwoorde liefdes. Veel zal in deze maand dus hier het onderwerp zijn, dat naast mijn dagelijkse portie inspiratie.

Veel leesplezier,

29 Februari/ Schrikkel

Geschreven donderdag 29 februari 2024 om 06:30

Vandaag de laatste dag van Februari, een extraatje, een schrikkeldag in een schrikkeljaar. Exact vier jaar geleden schreef ik een gedicht over dit fenomeen, een ingebruikname die broodnodig is om de baan van de aarde om de zon goed te verkrijgen ten opzichte van een kalender jaar. Een jaar duurt 365 dagen en 6 uur, als we één maal in de vier jaar 29 Februari inlassen komen wij goed weg, lopen we in op 4 jaar x 6uur wat die extra benodigde dag is. Zo, die is eruit. Er zijn vele discussies en vraagstukken omtrent deze afwijking maar dit is de echte reden. Mensen geboren in een schrikkeljaar op 29 Februari, mogen deze op 28 Februari of 1 Maart vieren, zijn dus geen 10 jaar als zij 40 jaar geleden geboren zijn. Juridisch staat in de niet schrikkeljaren 1 Maart als hun verjaardag. Een schrikkeljaar moet overigens deelbaar zijn door 4, een jaar van 366 dag en is dus een schrikkeljaar, jaren van 365 dagen zijn normale jaren. Als een jaartal deelbaar is door 100 is het een normaal jaar, deelbaar door 400 is echter weer een schrikkeljaar. Twee simpele redenen om het nooit meer te vergeten, onze kalenders zijn hier op gebaseerd en rekenen op handhaving. Al 46 jaar voor Christus, voor de jaartelling begon, besloot Keizer Julius Caesar om het schrikkeljaar in te voeren. Ook was deze Keizer de grondlegger van de kalender, hij eerde zijn eigen geboortedag door deze de maand Juli te noemen, naar zichzelf. Men was op de hoogte van het feit dat om de zon trekken exact 365 dagen en zes uur duurt, men was destijds goed in rekenen en voorbehouden genoeg om geen getijden door elkaar te laten lopen. Zouden we het schrikkeljaar nooit hebben ingevoerd zouden we met de natuur, de getijden en seizoenen ook uit de pas hebben gelopen. Bijgeloof is er ook al sinds mensenheugenis geweest. Vroeger plantte boeren geen bomen op schrikkeldag, zij waren bang dat deze maar één maal in de vier jaar vruchten zouden geven, er werdt overigens amper gewerkt op 29 Februari. Het werdt echt gezien als een ongeluksdag. De term schrikkeldag komt overigens van een eeuwenoud woord, "scricken " wat weer betekent, lopen met grote stappen. Niet schrikken, morgen vieren wij 1Maart.

Duister

Geschreven zondag 25 februari 2024 om 12:32

Zich aan de situatie vertilt,

duisternis maakte haar gewild.

Was zij zo donker en machtig,

haar geheim onvoorspelbaar krachtig.

Het verschil tussen belangstellenden,

inmenging van belanghebbenden.

Maakten haar donkerder en furieus,

nam wetenschap en social bij de neus.

Regeerde de nachten met kwade hand,

nieuwsgierigen smeet ze aan de kant.

Een land vervloekt die dachten te weten,

hoe haar te controleren, zich met haar wilde meten.

Hypocriet

Geschreven zaterdag 24 februari 2024 om 16:31

Gedrag onder een vergrootglas,

bij een spontane scheet, uit de pas.

Alles lijkt wel gerelateerd aan klimaat,

waar duurzaamheid naast staat.

En dat, terwijl wij nog zo veel verspillen,

dagelijkse gebruiken waar we ons aan vertillen.

Bij een bakkie genieten van een open haard,

de boerenzakdoek in de tas bewaard.

Schandelijk, zulke lui moet je weren,

je van die CO2 martelaren distantiëren.

Maar wel een vlucht naar het buitenland,

boeken, in plaats van hier naar het strand.

Ja, dat zijn mensen, onze dubbele agenda,

neem geen bamboe struik want die zijn voor de Panda.

Wij zijn allen hypocriet waar het maar kon,

met je dieselcamper jaarlijks naar de zon.

Zwerm

Geschreven zaterdag 24 februari 2024 om 11:51

Synchroon, dezelfde richting,

jaarlijks die bijzondere verrichting.

Sierlijk en gelijkmatig hun tochten,

waar rovers hun maaltje zochten.

Confuus voor ons blote oog te volgen,

door instinct en thermiek verzwolgen.

Klaar voor hun reis naar warmer,

hier blijven maakt kansarmer.

Daar paren, een nest, nieuw leven,

vraag mij af, waarom nooit gebleven.

De zomers daar zijn te verstikkend,

te weinig voedsel, de zon te prikkend.

Overgave

Geschreven vrijdag 23 februari 2024 om 22:22

Hoe moet ik mij overgeven,

onze prille liefde beleven.

Opnieuw na een nieuwe kans,

met jou in die lege zaal, die dans.

Verstrengeling van liefde en hoofden,

die elkaars aandacht beroofden.

Dat moment met jou, opnieuw,

ons pad, de wonden overnieuw.

Vallen over irritatie en kleinigheden,

spaarzame tijd beter aan ons besteden.

Waar stappen we in, hoe te varen,

samen roeien, begraven ellende besparen.

Wij zullen de lege zaal vol dansen,

naar iedereen knipogen, sjansen.

Geen muurbloem zal ons spotten,

liefde die niet valt te bedotten.

Oplichters

Geschreven vrijdag 23 februari 2024 om 13:55

Als verse jus niet vers lijkt,

sap uit pak met vezels verrijkt.

Als je broodje lams shoarma,

varken blijkt, hoezo karma.

Teveel betalen voor dure woorden,

valsheid, waar zij vaak mee scoorden.

Aantijgingen omtrent beduvelarij,

alert blijven, ze staan allemaal in de rij.

Als bestelde thee niet is gekookt,

een gerookte paling niet gerookt.

Als bestelde dure pijpenkrullen,

niet je schouders maar vloer vullen.

Als men de vergeten groente is vergeten,

nieuwe zolen binnen een week zijn versleten.

Dan wordt je echt genadeloos gepaald,

opgelicht, ergernis waar je voor betaald.

Oase

Geschreven vrijdag 23 februari 2024 om 13:24

Even de zinnen verzetten,

alleen op mijzelf letten.

Krakkemikkig weer druilt,

uit de overvolle putten puilt.

Lastig onthaasten als de tijd,

mij voorblijft, raak haar kwijt.

Solo zit ik altijd in deze hoek,

schrijven aan mijn, ooit boek.

Mijn Chardonnay op de haard,

het hoekje lijkt voor mij bewaard.

De warmte van open vuur lijkt,

mijn innerlijke kalmte bereikt.

Naar buiten kijken, stiekem hopen,

kansloos want de hemel blijft open.

Opgetrokken kragen, natte jassen,

een weertype wat nooit zal passen.

Onder natte zolen zeulen gasten,

het ballet van buiten wat verraste.

Uit de soberheid, beschermd genieten,

waar zij onheilspellend verlieten.

Klavier

Geschreven donderdag 22 februari 2024 om 16:41

Muziek en dans wat mij beroerde,

tegenslag wat haar ontvoerde.

De vibraties en eeuwig kippenvel,

behoorde haar, het gevoelige spel.

Vingers over het wit zwarte klavier,

genoodzaakt oefenen met plezier.

Later de toetsen van een saxofoon,

leek zo eenvoudig, leek zo gewoon.

Hangend aan de wilgen, tot mijn spijt,

maar als ik ooit nog eens wordt bevrijd.

Zal ik hen en de draad weer oppakken,

om nooit meer zo diep weg te zakken.

Chagrijnig

Geschreven donderdag 22 februari 2024 om 12:53

Zij draaide door en belandde,

waar geheugen en lijf stranden.

In een stoel, haar chagrijnig smoel,

diende tot niets meer, geen enkel doel.

Voortgeduwd door haar eigen kind,

dagelijks dat rondje bos ondervindt.

Familiaire noodzaak, deze verplichting,

naast haar gezin, deze extra belasting.

Moeders die haar dagelijks afbekte,

haar chagrijnige tronie nooit bedekte.

Zij moest het eens en altijd bezuren,

haar dochter koos, had genoeg van haar kuren.

Met wielen en al, van spoor negen,

dochterlief kon weer vrij bewegen.

Haar nieuwe vertrek aan de krappe kant,

maar ze kon ademen, tegen mams bestand.

Tegenstelling

Geschreven donderdag 22 februari 2024 om 12:34

Zijn jas een slungelig lijf,

spiegelend aan zijn wijf.

Zijn uitstraling was broos,

weinig eten, wat hij verkoos.

Zijn darmen speelde hem parten,

kon daardoor moeilijk starten.

Dagen die hem weerhielden,

waar de dood voor hem knielde.

Het was een kwestie van wachten,

zijn kist die hem eerdaags verwachtte.

Zij loert, al jaren in al je dromen,

maar zal onaangekondigd komen.

Zijn imposante vrouw liet het leven,

haar ineenstorting liet de grond beven.

Hij was vrij, werdt niet meer op hem gelet,

pas jaren later op haar wrakhout bijgezet.

Column 21 Februari/ Hangijzer

Gepubliceerd woensdag 21 februari 2024

Soms zijn keuzes vanzelfsprekend, soms het heetste hangijzer wat je je kan voorstellen. We wikken en wegen, hoe kom ik het er het beste vanaf, wat is het voordeligste, waar heb ik de minste neveneffecten van? Vanzelfsprekende keuzes zijn zo gemaakt, wordt niet verder te lang over nagedacht en snel een klap op gegeven daar het goed en of vertrouwd voelt. Ergens binnenin ons zit dus een gevoel, onderbuik die zonder verdere vraagstelling een keihard JA durft uit te spreken zonder verder onderzoek te doen. En soms, ja dat kan iedereen gebeuren, zitten wij er faliekant naast. Hebben wij echt misgeslagen en heeft onze onderbuik, ons fingerspitzengefühl ons bedrogen, voorgelogen. Gebeurd niet zo heel vaak maar doet des te meer zeer, een deuk in onze eigenwaarde, in ons zelfvertrouwen. We gingen niet uit van een blamage, we dachten een eenvoudig victorie te behalen maar liggen nu beschadigd een au te verwerken. En hoe gaat dat dan een volgende keer, hebben wij gelijk ons zelfvertrouwen in de steek gelaten? Durven wij niet meer spontaan die JA uit te kramen in de angst weer door het stof te moeten kruipen? Ik hoop het niet, zal aan de persoon liggen. Ikzelf zal dat gevoel, mijn gut feeling, niet gauw verwaarlozen, ik blijf in mijzelf geloven en niet bij een eerste de beste tegenvaller zal ik de handdoek in de ring gooien. Alles valt en staat met zelfvertrouwen, een onvoorziene blooper kunnen we allemaal oplopen. Het vertrouwen in jezelf is bepalend voor al je doet, voor alle beslissingen die we dienen te nemen, voor jouw eigen voortgang en eigenwaarde. Blijf wel de realist, stijg niet boven jezelf uit en bewaar je openheid en respect naar anderen. En komen wij oog in oog met dat eerder benoemde 'hete hangijzer ' dan zullen wij inderdaad voorzichtig moeten zijn met onze beslissing. Dan kan het geen kwaad om tevoren het debacle van alle kanten te belichten. Soms moeten we kiezen en weten we tevoren dat we ook iets moeten inleveren bij die keuze, niet alle overwogen keuzes zijn een goudmijn.Ook de minder plezante hobbels dienen genomen te worden, bij een stevige zit, met de teugels stijf in onze handen, worden we niet gemakkelijk uit het zadel geworpen.

Loskomen

Geschreven maandag 19 februari 2024 om 17:19

Het geraamte tekende contouren,

op de eeuwenoude stenen muren.

Een schaduw die kwam loeren,

vanuit de verte haar wou besturen.

Vervagen van een grimmige belijning,

ontmanteld door de geschiedenis.

Dichterbij zagen wij haar verfijning,

haar schaduw tekende een bekentenis.

Loskomen van wat je achtervolgde,

een contract wat beiden smoorde.

Wat tevens jouw toekomst vervolgde,

omwille van macht makkelijk scoorde.

Seizoenen

Geschreven zaterdag 17 februari 2024 om 12:36

Winters blijven inmiddels,

tot schampere probeersels.

Waar de nachtegaal zingt,

door krokussen omringt.

Vogels zoeken van heg naar steg,

takjes voor hun nest, van de leg.

Te vroeg hoe alles begint en verschuift,

het voorjaar een winter weg wuift.

IJspret en een dik pak sneeuw,

behoorde tot de vorige eeuw.

Van vier seizoenen zal niets komen,

gelukkig zo af en toe in onze dromen.

Jack / Film

Geschreven vrijdag 16 februari 2024 om 16:08

Kijken naar je toevallige dood,

waar je geen tegenstand bood.

Bonen ontvoerde een prinses,

eerder sprong je voor haar in de bres.

Een andere wereld, nieuwe dimensie,

reuzen zonder kroon, zonder frequentie.

Reuzen die op mensenvlees kauwen,

varkens en schapen naar binnen stouwen.

Hun kroon kwam even domineren,

een tij van razernij doet moord keren.

Het bezit van de kroon die regeert,

die de tweekoppige reus inspireert.

Een prinses gered door heldhaftigheid,

de koning was haar bijna voorgoed kwijt.

Gevangen in haar gouden harnas,

voortaan weer lopen in vaders pas.

Een zak munten als warme beloning,

terug in het land van melk en honing.

Reuzen gaan hun reis beginnen,

wie gaat uiteindelijk de prinses beminnen.

Doodskist

Geschreven dinsdag 13 februari 2024 om 20:23

Gladde witte handen, beven,

van spanning aan hem kleven.

Geholpen door foute justitie,

een viespeuk buiten jurisdictie.

Drie jongens hun leven geruïneerd,

vertwijfeling die werdt geroyeerd.

Ouders die verdronken in hun drank,

de eeuwige teleur met haar stank.

Sloppenwijken die hun kansen,

als regendruppels lieten dansen.

De jeugd, de toekomst verloren,

zij, die hun eerste nog moeten scoren.

Ooit vrienden, nooit echt gemist,

nu de nagel aan elkaars doodskist.

Ook hier beroofde jaloezie en nijd,

levens en liefde, zonder enige spijt.

24 hours tolive / Film

Geschreven maandag 12 februari 2024 om 21:14

Oorlog situaties,

bespelen je frustraties.

Helder denken eindigt,

handen niet gereinigd.

Kogels spelen voor familie,

eruit stappen geen discussie.

Wapens zijn je beste vriend,

je gezin niet langer verdiend.

Handlangers worden overlopers,

aas wordt de buit van stropers.

Een visioen wat hem bestuurd,

de dood die aftellend gluurt.

Een maat verloochent je gezin,

begraven in het prille begin.

Het aftellen van resterende tijd,

wordt omgezet in eeuwigheid.

Werkvloer

Geschreven donderdag 8 februari 2024 om 13:50

Achterbaksheid op het kantoor,

niet bepaald een luisterend oor.

Liever over elkaar bakkeleien,

de leidinggevende omzeilen.

De tijd vinden voor die lelijkheid,

in de werkgevers spaarzame tijd.

Spiegelen, de waarheid omdraaien,

collega's die met hun meerdere paaien.

Afkeurend gedrag via jou benoemen,

aandacht afleiden, zichzelf roemen.

Hun lelijke spel, lijkt wel een gedrocht,

tegen iemand die zich omhoog vocht.

Jaloezie en kift die zij verslonden,

jouw tijd en energie waar ze konden.

Wil je werkgever nog een hypocriet,

doet je kwaliteit en loyaliteit teniet.

Zo ja, vraag dan even benodigde tijd,

opdat je mee kan roddelen zonder strijd.

Uren te grabbel waar werk achterblijft,

pas maar op dat je chef niet verstijfd.

Zeis

Geschreven woensdag 7 februari 2024 om 12:49

Telkens beterschap beloofd,

een stigma sierde zijn voorhoofd.

Zijn brandmerk om te ruïneren,

leugens die rond hem paraderen.

Niemand die hem nog vertrouwd,

een leugenaar, met bedrog getrouwd.

Zijn keerzijde, karma zal het eisen,

zijn reïncarnatie zal met hem veinzen.

Ook daar zal hij worden uitgekotst,

als hij tegen zijn opponenten botst.

Wat is het gewin, wat wordt zijn prijs,

Magere Hein lacht, bij het slijpen van zijn zeis.

Babbel (geinspireerd na een film)

Geschreven zondag 4 februari 2024 om 21:06

Ziekelijke bemoeizucht,

einde maken aan een gerucht.

Jouw opwindende verlangen,

seksuele vragen bleven prangen.

Ondanks oneerbaar handelen,

gevaarlijke wegen bewandelen.

Tegen beter weten in verleiden,

waar een vriend nog moet scheiden.

Nog maar net samen, nog niet ouder,

keek zij smachtend over zijn schouder.

Op jacht naar nieuw vlees, avontuur,

zij zou haar vlees verkopen, op den duur.

Nu voor zijn lens, zijn machtsvertoon,

kleed je maar uit, voor mij gewoon.

Flair en vleierij lieten bezwijken,

alles, alleen om hem te bereiken.

Ontdaan, ontkleed van haar grens,

in alle posities naakt voor zijn lens.

Eigenwaarde en lichaam te grabbel,

misbruikt en genomen na een vlotte babbel.

Levenskwaliteit

Geschreven vrijdag 2 februari 2024 om 14:59

Verdeeldheid schept vertwijfeling,

zo'n ondefinieerbare verwijdering.

Zijn de zogenaamde wereldproblemen,

die ongewenst aan ons verschenen.

De reden, een kans tot afsplitsing,

uiteindelijk landen we op die kruising.

Zien we dan ook de echte intenties,

van aards leven met consequenties.

Of gaan we heen in volle overgave,

vragen we voor niets en niemand genade.

Je leven ongehoord laten escaleren,

een alter ego aan iedereen etaleren.

Een levenslang podium betreden,

kostbare tijd nutteloos besteden.

De bewuste keuze voor levens kwaliteit,

bestaat uit genegenheid en eerlijkheid.

Lunchbabbel

Geschreven donderdag 1 februari 2024 om 12:38

Waar mensen tussen de lunch,

in debat gaan met een collega kluns.

Zware gesprekken, gedeelde mening,

een pakje melk voor de smering.

Wandelend een pauze goed benutten,

meiden onder elkaar, lekker tutten.

Mannen met hun voetbal verhalen,

hun meningsverschil wat gram wil halen.

Herhalen van de vergadering notities,

opportunistisch denken over coalities.

Menige collega gaat hier over de tong,

ik stil op mijn bankje, de dans ontsprong.

Gratenpakhuis

Geschreven donderdag 1 februari 2024 om 12:16

Huizen met hun diepste geheimen,

waar geen twee rijen stenen rijmen.

Donkerte die stukadoors bezochten,

kwamen smeren in haar krochten.

Raadselachtig zijn zij verdwenen,

in de oneffenheid van ruwe stenen.

Bij het opzetten van hun ondergrond,

werden zij geabsorbeerd terstond.

Gebarsten voegen die hen verzwolgen,

een zoekactie niet zonder gevolgen.

Huid, DNA weg, identificatie verdronk,

hun skeletten in de kelder die stonk.

Riekt naar demonen en hekserij,

alles eetbaar weg, alleen bot kwam vrij.

De onzekerheid bezorgde jaren ruis,

in het altijd hongerige gratenpakhuis.

Fatale

Geschreven dinsdag 30 januari 2024 om 13:26

Haar scherpe tong die prikte,

ellende die iedereen slikte.

Zoete ogen lieten verdwalen,

sarcasme wat zou opschalen.

Zien ze er zo uit, zo lelijk banaal,

is dit het type, Femme fatale.

Doorzie haar schoonheid zijn,

blijkt allemaal uiterlijke schijn.

Haar aanvalstechniek trekt ten strijde,

schaduw verleiding aan haar zijde.

Veroveren, misbruiken en achteloos,

zal ze je verwerpen waar jij haar verkoos.

Piep

Geschreven dinsdag 30 januari 2024 om 13:16

De meest ergerlijke piepstem,

werkt bij mij als een handrem.

Het liefst zou ik blind vluchten,

ik negeerde eerdere geruchten.

Een gezicht wat tegelijkertijd,

begint aan haar grimas strijd.

Spontane plooien die dreigen,

te scheuren, naar lelijk neigen.

Vergroeid met dit fenomenaal,

groeten, ervaar ik als banaal.

Maar schijnbaar wat klanten willen,

krijg het gevoel dat zij mij wil villen.

Krijgertje

Geschreven dinsdag 30 januari 2024 om 12:27

Wat je nu echt niet moet willen,

besmet met andermans bacillen.

In het openbaar niezen en hoesten,

het snuiten, blaffen en proesten.

Wegwerp zakdoekjes die recyclen,

hergebruik door hersenloze cellen.

Een besmettingsbron verfrommeld,

in je mouw, terwijl het zo rommelt.

Vijfentachtig decibel klinkt ongehoord,

de omgeving die zich ergerlijk stoort.

Een vrij gekomen stofje, endorfine,

genieten van de krijger, maline.

Opluchting waar anderen zich storen,

jouw geluiden, gebracht, ten gehore.

De meesten ervaren een vieze variatie,

mijlenver verwijderd is van acceptatie.

Lichaamsapp

Geschreven maandag 29 januari 2024 om 14:40

Teveel wat we altijd moeten,

in bovenkamers wroeten.

Donkerte die komt drijven,

laat zich niet beschrijven.

Spontaniteit lijkt verdwenen,

nam met creatief de benen.

Moeten, desnoods met een boog,

voor de ruimte ligt de lat te hoog.

En een ieder geniet zijn uitzondering,

zoveel verschillen lijken zonderling.

Handig als we iemand mogen scannen,

kunnen we tevoren aan je wennen.

In een app, eigenschappen uitzetten,

je gesprekspartner enigszins beletten.

Laat je niet nog eens onnodig belasten,

door haar eigenaardigheden jou betasten.

Monarchie

Geschreven zondag 28 januari 2024 om 00:31

Is er een koning in een koninkrijk,

geeft een ontevreden burger blijk.

Regeert nu de macht of monarchie,

een bodemloze put heeft de regie.

Alles ingefluisterd door speculanten,

onherkenbaar, onze afgezanten.

Zijn dochters, die met de gouden lepel,

bungelen onder zijn juk, als klepel.

Haantjes die zijn scepter willen voelen,

mee zwaaien, met andere doelen.

Even de macht aanreiken werkt verrijkend,

de koning zonder macht en invloed knikt begrijpend.

Mistletoe

Geschreven vrijdag 26 januari 2024 om 18:05

Hou van de zon en haar sterren,

van de maan, het heelal tot zo verre.

Als ik aan de zon denk zie ik jouw licht,

bij de sterren is zoenen verplicht.

Als een soort mistletoe boven ons,

kussen wij, geven argusogen de bons.

De maan kijkt toe, haar lachend gebaar,

van het heelal, vrees ik geen gevaar.

Onze liefde zal ons doen verjongen,

waar we samen leed verdrongen.

Liefde voed en laat ons geloven,

zolang wij maar inhaar waarheid geloven.

Krijt

Geschreven vrijdag 26 januari 2024 om 11:16

Haar ogen die betoverde,

mij zonder erg veroverde.

Ogen die mij heftig dwingen,

mijn bloedend hart bezingen.

Stilstaan, stiekem gluren,

haar glimlach legt mij in de luren.

Stokstijf, mijn benen staakten,

waar lust en schuld elkaar raakten.

Kracht verzamelen, doorlopen,

blik afwenden, mag ik hopen.

Aan het eind van de straat, kwijt,

mijn hart bij mijn gevoel in het krijt.

Kielzog

Geschreven zaterdag 27 januari 2024 om 23:57

Wat is de liefde die je mij geeft,

is het degene welke je beleeft.

Krijg geen genoeg van het moment,

dat je mij liefhebt, ons eindelijk erkent.

Jouw liefde deed bloeien en vormen,

kruipen en verdwijnen naar normen.

Spaarzaam zijn gedeelde prikkels,

voelen soms als gedroogde stiksels.

Dreigen in te drogen en verscheuren,

te verbleken of verkeerd te verkleuren.

Souplesse deed de wind verwaaien,

als een wild dier tegen de haren aaien.

Zij is vervormd en onherkenbaar,

vergroeid met het ontheiligde altaar.

Wat vertrouwd voelde ontaarde in bedrog,

met je handlanger en moordenaar in je kielzog.

Lachebekkie

Geschreven zaterdag 27 januari 2024 om 12:47

We zijn er vaak aan herinnerd,

kijken vaak of we worden belegerd.

Zure blikken met kilo's argwaan,

ver van de verste glimlach vandaan.

Liedjes van weleer wezen de weg,

glimlach in de ban, in staat van beleg.

Waarom niet ronduit die vette smile,

past beter bij je dag, je nieuwe stijl.

Een dag niet gelachen, is niet geleefd,

een schaterlach is nooit onbeleefd.

Spreid je lippen, bulder jouw lach,

niemand weerhoudt je, lachen mag.

Het werkt bij een ieder aanstekelijk,

geforceerd lachen hoort onwerkelijk.

Neem je omgeving mee, deel jouw pracht,

een glimlach werkt verjongend, heeft enorme kracht.