COLUMN Q1 2025 | mg-artist.nl

COLUMN Q1-2025

Zoals ik al twee Kalenderjaren mijn columns op de werkdagen plaats via het FB podium, zo zal ik deze één maal per week hier in een weekoverzicht gaan plaatsen. Ik probeer een kwartaal op een pagina te krijgen, de meest recente bovenaan, even zoals mijn gedichten pagina's zijn opgebouwd.

Week 9 / 28 Februari / Koffiedik

Zal elke generatie meemaken met wat wij nu meemaken, ervaren en vergelijken met vroeger, hoe het was en hoe het toen allemaal ging? Ik vond het vroeger altijd gezwam, mijn ouders hadden het ook altijd over vroeger, dat een brood een dubbeltje kostte. In mijn jeugd was er een truckers café dat kwartje koffie heette, hun prijs van de koffie was hun naam, handelsmerk en etiket. Koffie to-go is al veel ouder als de jeugd denkt met het enige verschil dat een bakkie langs de weg nu minimaal 12 kwartjes kost. Kwartje koffie bestaat ook niet meer, misschien zit die tent er nog wel maar de naam en/of eigenaar zullen wel zijn veranderd. Ik ben niet zo van het terugblikken maar met deze idiote prijzenoorlog zal de tendens van duurder worden nog niet over zijn. Over koffie gesproken, deze prijzen zullen nog veel verder en sneller stijgen daar er nu weer problemen zijn geweest met de oogst, duurder transport et cetera. De schappen in de supermarkten raken leeg, of zijn het al, ik zou nu pakken wat je pakken kan, schaarste en duurder worden staan te trappelen. Koffie gaat tweemaal zo duur worden zijn de verwachtingen, mijnheer Douwe Egberts heeft 49% meer verdiend dan het jaar ervoor wat resulteerde in €553.000.000 netto winst. Waar gaat het allemaal heen, hoe gekker wordt het allemaal nog? We zullen spoedig op de kunst van overleven en zuiniger leven moeten oefenen. En niemand die het weet, wie gaat het volhouden, wie bezwijkt? Waar er grote tekorten waren op de arbeidsmarkt worden er nu duizenden bij bosjes ontslagen, in de VS zijn ze helemaal van God los. De ontwikkelingen daar zullen wij op wat voor manier dan ook hier gaan voelen, het is in deze wereld niet meer een ver van mijn bed show, iedereen zal zijn manier van overleven moeten zien te vinden en bewaken. En dat alles onder het genot van een bak koffie die straks to-go denk €10 gaat kosten. Proost op het weekend en weer tot maandag.

Week 9 / 27 Februari / Miniweekend

Afgelopen woensdag was het overdag weer echt een dag om jezelf te verliezen in een aanstormend voorjaar. De ochtend begon fris maar kraakhelder, een zon die voluit haar eind Februari kracht mocht laten voelen. Geen wolkje wat hindert, een minuscuul briesje die een nog wel wat frisse wind voortduwt maar de pret niet kan bederven. Het was bovendien mijn vrije dag, mijn kansen dus volop benutten, mijn spaarzame vrije tijd wel besteden. Na mijn ontbijt en twee bakken espresso wat in huis lopen rommelen, soepje gemaakt voor het weekend en ook twee bakjes naar mijn moedertje gebracht. Dit weekend komt onze goede familie vriend vorkje prikken, heeft geen FB dus ik verklap hierbij dus ook niets. Maar de rest van mijn vrije woensdag heb ik buiten doorgebracht, deze column geschreven in ons stadspark op een gemeentebankje onder die stralende zon en blauwe hemel. En dan gebeurt er van alles, iemand die naast je komt zitten en wil weten waarom ik hier zo vaak zit en wat ik schrijf. Hilarisch, ook mensen, wildvreemden, die even stoppen, spontaan groeten en tijdens dat groeten uitgebreid en zonder gene hun ogen de kost geven naar mijn outfit. Tsja, een man alleen, zittend op een parkbank betekent waarschijnlijk meer dan waar ik mij van bewust ben, zij vallen denk onder de categorie "oude wijven" waar ik gisteren over schreef. Na het afronden van mijn column mijn wandeling vervolgd richting huis. Daar aangekomen mijn auto uit de garage gehaald, omgekleed en mijn Piaggio MP3 even laten brullen. Heerlijk motorrijden, geen plan, geen bestemming. Op het moment van schrijven was dat in ieder geval nog niet bekend. De vooruitzichten zijn in de namiddag weer meer bewolking en vanavond en vannacht een natte moesson. Donderdag en Vrijdag weer werken, op naar een tweedaags weekend. Deze woensdag break bevalt heel best tot nu toe, ik had tevoren wel een idee maar dat is nu inmiddels wel overweldigend overtroffen nu ik het idee wekelijks mag ervaren. Fijne donderdag en tot morgen.

Week 9 / 26 Februari / Oudwijf

Er zijn spreekwoorden omtrent deze titel gemaakt, ontbijtkoek naar genoemd, de titel wordt vaak terecht maar ook meermaals oneerbiedig gebruikt, "oudewijven". De uitspraak die velen niet zullen kennen is "het regent oude wijven", met andere woorden, er komt een heuse plensbui aan. De titel "oudewijven" heeft iedereen wel eens gebruikt op zijn of haar moment van ergernis, waar je er niet omheen kan dat men zich opstelt en gedraagt als een oud wijf, in meer of enkelvoud. Ze zijn er werkelijk altijd en komen ook overal voor. Ze zijn irritant, steken overal hun neus in, en weten het vaak altijd beter. Betweters van de bovenste plank, de hoogste categorie bemoeial die het niet kunnen nalaten om luistervinkje te spelen en met de laatste gossips aan de haal gaan om te scoren bij de andere oude wijven kliek. Overal je oor te luister leggen, sneaky, achteloos ergens aanschuiven en je oren overuren laten maken. Zij worden geroemd omdat ze de verspreiders en brenger van de laatste nieuwtjes zijn. De wandelende dagbladen die dagelijks een "extra editie" shit te verspreiden hebben. Privacy gunnen ze je niet en een geheim bewaren of iets in vertrouwen vertellen bij dergelijk lui is net zoiets als een levensgrote advertentie plaatsen in een landelijke krant. Hun netwerk verspreid alleen sneller als een landelijke krant, in kranten lezen wij, dankzij deze paparazzi fanaten, alleen maar oud nieuws, gebracht door oudewijven. Elk ongeluk, waar gebeurd dan ook, waren zij bij en kunnen elke bloeddruppel uittekenen, zij weten al voordat het onderzoek is afgerond wie de schuldige is. Ja, een schuldige aanwijzen, een zondebok ergens voor laten opdraaien is essentieel, zonder dat is het geen echt nieuws en wij willen ook weer gerust kunnen slapen. We zijn allen gewaarschuwd met dergelijke landverraders om ons heen.

Week 9 / 25 Februari / Promoveren

Iedereen heeft een vorm, zijn vorm of manier, om vooruit te komen, om te presteren. Hoe we dat doen en met welke kracht, of liever gedrevenheid die daarmee gepaard gaat, verschilt van persoon tot persoon. Ook de motivatie en reden om hogerop te willen, de drang om te presteren, verschilt van persoon tot persoon. Bij sporters wordt dit vaak al op zeer jonge leeftijd ontwikkeld en als blijkt dat er buitengewone kwaliteiten bij iemand worden gespot door rekruters dan wordt zo'n jonge fanatiekeling uit zijn huidige omgeving gehaald en een intensief trainingsprogramma aangeboden voor een club of solo als het een individuele sporter is. Zowel kind en ouders zijn verrukt door een dergelijk aanbod maar vaak beseffen ze nog niet waar zij aan begonnen zijn, de bijkomende disciplines en verwachtingen lat ligt erg hoog. En daar wordt het kaf van het koren gescheiden, daar begint al het gevecht en de strijd om de "beste" te zijn. Kinderen die nog op de basisschool huizen, komen door het zware trainingsprogramma niet meer aan buitenspelen toe, krijgen op sociaal vlak andere "nieuwe vriendjes" die net als zij, deze kans hebben aangeboden, en de strijd zijn aangegaan. Uiteindelijk gaat het hard tegen hard en worden de "nieuwe vriendjes" gedegen concurrenten of tegenstanders. De rekruters spelen dit spel hard en een afvalrace bepaalt wie er wordt terug geknikkerd naar daar waar zij destijds zijn ontdekt. En zo gaat het ook bij ons volwassenen, iedereen blinkt ergens in uit en als dat ontdekt of opgemerkt wordt zullen leidinggevenden daar ook niet ongezien aan voorbijgaan. Ook wij worden op slinkse wijze ingezet en geprikkeld om beter te presteren, om het uiterste van ons boven water te krijgen, soms zelf op een dusdanige manier om collega's te passeren of erger nog, buiten spel te zetten. En iedereen doet mee, iedereen is gecharmeerd van dergelijke complimenten en geniet van die pauwenveer in zijn achterste. Promoveren is mooi, wordt deze ook nog eens verhoudingsgewijs goed gewaardeerd is dat helemaal mooi maar verlies nooit jezelf en je naasten uit het oog. Blijf op je eigen voetstuk staan, als je over een paard wordt getild val je uiteindelijk hard en ben je onderweg naar omhoog en tijdens de val veel kwijtgeraakt.

Week 9 / 24 Februari / Bully

Ze zijn irritant, zij zijn er altijd geweest, ze zijn hard te negeren, bully's oftewel BULLEBAKKEN. Ego's van het ergste soort, opgeschoten uit hun kluiten gegroeide, over het paard getilde ettertjes. Zij zijn zo vol van zichzelf dat ze van mening zijn iedereen te kunnen overrompelen met hun grote bek. Eigenlijk zijn het zielig ogende, onzelfverzekerde verwende nesten, altijd uit op ellende om zelf weer rechtop te kunnen lopen. Last but not least, ze zijn er in mannelijke en vrouwelijke vormen. De vrouwelijke vorm is vaak het meest bitchy, zijn vaak de echte loeders die stiekem min of meer leunen op hulp van hun bitchy manwijf. Dapper zijn deze ettertjes zeker niet, leunen altijd op de back-up van hun groep die stoer en mans aan de kant staan te blèren. Vandaag de dag dergelijke slapjanussen aanpakken resulteert vaak in een handgemeen waar redelijkheid verte zoeken is, men grijpt naar de groep of een wapen. Het getreiter wordt doorgaans verder uitgebouwd via de welbekende social kanalen. Deze huftertjes zoeken ook altijd naar hun slachtoffer in de cirkel van onzelfverzekerdheid en minder mondig bedeelden. Die inschatting is niet zo heel moeilijk, voor het getreiter begint, staat het al 3-0. En eigenlijk, als je van jongs aan geleerd heb om je als bully door het leven te bewegen zal je dit, of trekjes ervan, mee moeten torsen voor de rest van je leven. Nooit zal je bevrijd worden van het gedrag, van je wangedrag, van de stempel op je voorhoofd. Mensen zullen je altijd zo blijven zien en je er om verafschuwen, het zal je altijd achtervolgen en eer de longlasting bully's hier uiteindelijk achter komen zullen zij nog verder afglijden in de poel des verderf. Nog dieper met hun arrogant ego wegzinken in hun shithole die veel van drijfzand weg heeft. In hun optiek maken ze een stap omhoog, hoe schunniger en sinisterder het schuim oogt, hoe belangrijker zij denken te zijn. Ze lopen met het waanidee rond onschendbaar te zijn. Maar altijd, altijd zal er iemand opstaan, iemand die zijn slachtoffer in bescherming neemt en de bully een koekje van eigen deeg geeft. Hem voor schut zet tegenover zijn aanhangers, de wereld laat inzien wat een kansloze zak hooi het eigenlijk is. Dan, ja dan is het gedaan met zijn grote smoel en valt hij door de mand, staat hij te schuimbekken met een bek vol tanden met het schaamrood tot aan zijn lippen. En daar geniet ik in ieder geval van, in een ver verleden heb ik ook wel bully's aangepakt, ze ontmaskert en voor paal laten staan waar niemand uit zijn groep mij durfde aan te pakken. Vandaag de dag laat ik dat wel ut mijn hoofd. Kom je een redder, een ridder tegen, prijs hem.

Week 8 / 21 Februari / Zegmaar

Ik zeg wel eens, "hang on to a dream", tegen iemand die halsstarrig blijft hangen in hoe het was. En dan zeg ik wel eens, "das war einmahl", gedane zaken nemen geen keer, de wereld blijft niet stilstaan. Wat is dat toch met ons mensen, ik betrap mijzelf er ook wel eens op, teruggrijpen naar wat ooit was, wat is geweest en niet, nooit meer terugkomt. Moeten wij dan dus alles maar klakkeloos aanvaarden, accepteren met hoe het nu gaat? Dan zeg ik wel eens, "didn't dacht zo ". Het is goed om je ergens aan vast te klampen, in hoeverre dat nog klopt en past in vandaag vindt je vanzelf wel uit. Alle tijdperken hebben hun plussen en minnen, vroeger was verre van zaligmakend en vandaag voelt vaak vreemd en ondoordacht. We nemen de fijne ervaringen en gebruiken mee in onze rugzak, shit, dood en verderf willen we niet meer mee geassocieerd en gaat overboord. Onnodige ballast om mee te zeulen, dat is geweest en weg ermee. En ga er ook niet meer naar op zoek, laat het verleden rusten, niet gaan graven naar wat al jaren onder de grond ligt. Schudt, net zoals een hond dat doet, alles van je af, wat was en begraven ligt in je geheugen wordt vanzelf geschud, net als al het andere ondergrondse. Zo houdt je het hoofd leeg, klein beetje ruimte behouden voor nieuwe fijne ervaringen en gebeurtenissen. Het verleden oproepen en je er vervolgens op beroepen heeft vaak verregaande gevolgen, dan zeg ik wel eens, "leaf the past, don't wake her". Maak geen zaken wakker die rusten, zij zijn nog aan het bijkomen van hun ervaringen en willen dat ook zo houden, zij vallen onder de categorie, "das war einmahl " en willen niet meer verstoord, willen niet meer herinnerd worden aan wat was geweest. Zij hebben geen nieuwe ervaringen, hebben nooit kunnen evalueren en geen verdere ontwikkeling door gemaakt dus zodra ze wakker worden geschud, worden zij wakker waar zij gebleven waren. En zo herken je dus mensen, zij die blijven hangen in wat ooit was zijn blijven stilstaan, hebben vergeten door te gaan met hun leven en konden de kracht niet vinden om die hobbel te nemen, die broodnodige hobbel. Als wij die niet met een gangetje nemen, rollen wij zo weer terug naar de aanloop waar we begonnen om hem te nemen. Dan zeg ik wel eens, "leef je leven, we zijn hier maar even", of "pluk de dag Carpe Diem".

Week 8 / 20 Februari / Perikelen

Wie je ook spreekt, iedereen snakt naar het voorjaar, weer naar de lente. De gangmakers staan in grote getale buiten te shinen, ons te verleiden, ordinair met ons te sjansen, gewoon publiekelijk mensen verleiden, ziekelijk. Narcis, krokus en sneeuwklokjesstralen, sieren onze perken, sieren ons uitzicht, sieren onze geest. Blijven ondanks kou en troosteloos onze harten, verlangen en gevoelens rijkelijk verwarmen. Hoe vreemd klinkt het dat we de warmste Januari ooit hadden, in mijn beleving was zij kouder als verleden jaar. Veel mist en regen hielden ons tegen om naar buiten te gaan, een fijne strandwandeling bleef in de kast. Februari is niet veel anders, ik heb tot nu toe meer koude dagen en nachten met vorst geteld als voorgaand jaar maar in Januari gingen mijn gevoelens ook nat. Heerlijk in je zomer smoking flaneren met de zon, sjansen met zonnebloemen en alle mooie perken die onze stad rijk is. Vol vreugde en plezier op het grasplaats nemen, uren schrijven, zonnen en niet meer overeind kunnen komen zonder professionele hulp. In diezelfde zomer smoking hand in hand door de vloedlijn lopen en samen heugelijk het eerste koele zeewater voelen, ervaren. Onder een parasol, jezelf laten zakken in die diepe houten deckchairs, gevuld met dikke gecappucioneerde blauwwitte strepen kussens, een zonovergoten cocktail door een rietje oplurken en elkaar de innigste zomerzoen ever geven. Heerlijk, kan niet wachten maar de hele denkbare droom zal nog wel even uitblijven. Niets is voor niets en we zullen geduld moeten hebben, veel geduld en hoop, wensen en hopen dat als die tijd eenmaal uitbreekt het er daadwerkelijk ook zo uit komt te zien. Voor nu, nog ruim een maand winter volgens de kalender met aansluitend lente, feestdagen en hopelijk al die voorjaarsperikelen.

Week 8 / 19 Februari / Nep-apps

Waar ik absoluut niet aan meedoe is het dagelijks en continu downloaden van apps. Aan sommige kan je niet van buiten daar direct telefonisch contact is uitgebannen. Maar er zijn zoveel onzin apps waar ik echt nu niet en nooit niet aan ga beginnen. We worden al overlopen door tevredenheid onderzoeken, zodra je ergens online iets besteld hebt, bijvoorbeeld de Chinees omdat je geen zin had om te koken, volgen diezelfde dag nog de mails en app berichten met wat je van het eten vond, hoe was de bezorging, zou je ons aanbevelen, welk cijfer geef je onze service en klantvriendelijkheid. Mijn hemel, ergens onbezonnen iets bestellen lijkt ook wel niet meer mogelijk. Vroeger werdt je telefonisch lastig gevallen als je ergens iets besteld had of een hulpdienst had gebeld, nu wordt je gevolgd en lastig gevallen door alle mogelijke vormen van communicatie. Moet je de siteweer gaan bezoeken om dit uit te zetten, als dat tenminste kan. Het wordt steeds lastiger om dit voor elkaar te krijgen, het enige redmiddel is om zo minmogelijk online te doen en zo min mogelijk apps te downloaden. Ook al die gedownloade apps hebben onderhoud nodig, je telefoon zo schoon mogelijk houden is een dagelijkse bezigheid, updates duren door al deze idioterie daarom ook twee maal zo lang. Zag bij mijn dochter een app, terwijl wij samen proosten meteen mooie Italiaan, dat je een fles wijn kunt scannen, waar zij zich direct genoodzaakt zag om dit te doen, waar de app je dan exact wat er ook op het etiket staat. "Heel handig pap, moet je effe downloaden ", nou echt niet dus. Wat een kolder, willen we nu echt bedolven worden onder zoveel bullshit waar we helemaal geen tijd voor hebben? Ik distantieer mij daarvan, je gaat belangrijke zaken missen in de overtollige soep van ellende. Zo ook meteen VVE app, walgelijk waarvoor die allemaal misbruikt wordt. Ook hier mis je meldingen die je dient te weten maar deze worden overspoeld door allemaal reacties van alle bewoners die ook een verkeerde krant in de bus hebben ontvangen.

Week 8 / 18 Februari / Tikken

Hoor je het tikken van het ritme, het ritme van vooruit en doorgaan? We zijn er zo aan gewend datje het niet meer hoort, gewenning laat zintuigen zaken negeren, aandacht verslapt en we draaien op automatische piloot. Zoals het tikken van het ritme doortikt zo ook tikt de klok van het leven door, stilstaan bij elke slag van de klok is misschien wat overdreven maar zo af en toe even stilstaan bij het oeverloos, eindeloos tikken van de tijd, onze gegeven tijd, kan helemaal geenkwaad. Dan besef je plots hoe snel de tijd gaat, hoeveel tikken er wegtikken zonder erg, zonder besef van tijd. Iedereen draagt een kalender met zich mee vanaf de geboorte maar niemand kent de invulling. Deze kalender telt minimaalhonderd jaar maar niemand heeft een idee tot welk jaartal de zijne staat ingevuld. Daarom, leef je leven, laat al die minuten, uren, dagen, jaren niet achteloos wegtikken. Begraaf je niet in iets wat hoort zoals je werk, erin opgaan en je best doen okay maar na en naast je werk is er ook nog een leven. De uren op je werk tikken elke dag hoogstwaarschijnlijk op eenzelfde manierweg, waarschijnlijk ontbreekt het je daar aan vrijheden of verantwoordelijkheid om de invulling ervan aan te passen. Maar eenmaal thuis heb je die vrijheid wel, of gedeeld met je liefste. Benut je tijd, vul haar creatief in en maak daar ook plaats van dromen, dromen over hoe jij jouw vrije tijd tikken tijd en je carrière in kan vullen. Dromen over hoe jij jouw tijd na deze carrière ineen welverdiend pensioen kan laten wegtikken. Mijn scenario over hoe ik deze ga invullen is mij al jaren bekend, door er dagelijks over na te denken, over te dromen is zij al meerdere malen aangepast en wordt steeds mooier en realistischer in gedachten. Niet elke tik tevoren al ingevuld maar wel zo dat wij van elke dag, veel tikken gaan genieten. Naarmate je dichter bij je pensioen komt lijkt deze klok wel sneller te gaan tikken, alsof zij aan haareindsprint is begonnen. Ik hoop toch wel dat deze waarneming slechts op gevoel gebaseerd is, 10-15 jaar minimaal na je pensioen kunnen leven waar je nu van droomt zou toch wel verdiend zijn. Maar nu in dit hedentendage is het ook belangrijk om de tikken plezant te laten klinken. Elke dag is een feestje waard, wij proosten dagelijks op kleine overwinningen en benutte kansen.

Week 8 / 17 Februari / Ergeren

Dagelijkse ergernissen zijn er nou eenmaal, bij iedereen, niemand uitgezonderd. Ook de meest ontspannen en relaxte persoonlijkheden hebben deze. Bij veel ergernissen zeg ik vaak, omdat ze ook veelal dagelijks bestieren, " erger U niet aan deze ergernis, verwonder U slechts". Veel voorkomende ergernissen zijn een onderdeel van ons zijn, van onze dag geworden en gaan meer op alledaags en normaal lijken dan dat ze afwijkend lijken. Ook hier belanden wij in wat zij " de nieuwe wereld" noemen. Ongeduldige die vaak de oorzaak hiervan zijn zullen zeggen," doe niet zo moeilijk, JIJ bent het probleem". Misschien is dat deels ook wel zo, als je ouder wordt heb je andere herinneringen en normen en waarden die tegenwoordig niet meer worden meegegeven bij een opvoeding. Maar het ligt niet aan jou, het zijn de veranderingen die wij slecht kunnen bevatten, laat staan omarmen. We komen deze tegenstand in het verkeer, een dagelijks aspect waar iedereen aan deelneemt, te voet, fiets, auto, whatever, tegen waar verkeer deelnemers die zich aan opgelegde wet en regelgeving, voor ons aller veiligheid in het leven geroepen, onttrekken. "Dat geldt niet voor mij, kan het schelen, kon nog net". Vaak komen de veroorzakers, zij met de minachting voor deze regels, er met een ongeluk vaak nog het best vanaf. Gepaard met de grootst mogelijke smoel proberen zij nog over te komen als de grote onschuldige. Ergernissen als mensen geen voorrang verlenen, knipperlicht niet gebruiken, tegen het verkeer inrijden, rechts inhalen, onnodig links rijden op een snelweg. Deze waslijst is te lang, dit komen we overal tegen, in winkels, winkelstraten met hun beruchte fatbike terroristen. Op het werk, op school, sportschool waar de gewichten weer eens niet netjes werden teruggelegd. Wat ik zeg, bij iedereen, iedere dag een terugkerend fenomeen met akelige eigenschappen die ons opgeruimde humeur uiteindelijk uit elkaar scheuren en ons met een andere grimas deze K-dag laten afmaken. Knap als je al deze ongevraagde shit achter je kan laten, dat gaat niet vanzelf. Dat heeft consequenties voor ons zijn, voor onze sociale bubbel waar je steeds verder vanaf komt te staan en min of meer steeds verder uit het sociale leven stapt om je verder niet langer ongevraagd te ergeren. Je wilt dit niet en verafschuwt deze manier van omgang en leven. Ik ben van mening dat we zo heel veel moderne kluizenaars aan het creëren zijn, mensen die bewust afstand van een type leven nemen waar rust, saamhorigheid en liefde beter worden beschermd, gewaarborgd. Ik hoor daar min of meer ook bij, spreek steeds minder mensen uit zelfbescherming, het kringetje wordt steeds kleiner. En jij, blijf jij je ergeren?

Week 7 / 14Februari / Valentino

We kunnen er niet omheen, het is vandaag 14 Februari, Valentijndag. Vandaag gaan we het hebben over liefde, niet uiteenzetten waar deze dag haar betekenis en oorsprong aanheeft ontleend, die zijn al andere jaren uitgelegd op 14-02. Liefde, we zingen erover, gedachten worden erdoor beïnvloed, we schrijven er gedichten over en het is dagelijks op welke manier dan ook onderwerp van gesprek of gedachten. Valentijn speciaal is voor de heimelijke en onuitgesproken liefdes, aanbidders die op deze dag hun liefde, geheime gevoelens durven te uiten via een anoniem verstuurd boeket. De roos staat hier centraal, met name rode rozen, roze en cerise wordt ook steeds meer als liefdeskleur verkozen maar rood staat nog steeds op nummer één. Ook stiekeme liefdes, werk gerelateerd of hoe dan ook krijgen met Valentijnsdag veel aandacht. Na jaren samen ebt veel van dit gevoel weg, voelen wij ons niet meer geliefd of verliefd. Velen kennen het gevoel niet meer van samen hand in hand lopen, te pas en onpas een kus die menens is en woorden overbodig maakt. Oudere stellen op straat, handen in de zakken en minimaal een halve meter tussen elkaar is redelijk normaal naar het schijnt. Lopen jullie nog hand in hand, is het gevoel van en er voor elkaar zijn nog dagelijks? Een relatie heeft aandacht en onderhoud nodig, net zoals een auto, jaarlijks een APK in de vorm van een weekendje weg en een romantisch etentje. We moeten elkaar blijven prikkelen en daarmee prikkel je jezelf ook. Zodra we daarmee stoppen verdwijnt het gevoel en de intentie ook, vandaar uit zullen koppels uit elkaar groeien en kunnen na een poos niet meer de vinger leggen op het moment van teleur en verwijdering. Dan is de chemie weg, een geforceerde APK zal een teleurstelling zijn en de verplichte liefdes perikelen van korte duur. Het gevoel verliefd te zijn was er al lange tijd niet en "houden van" blijkt ook opgegaan in rook. Liefde blijft alleen bestaan en aan de oppervlakte, als deze met regelmaat wordt uitgesproken, als er wederzijds respect is en de affectie dagelijks voelbaar en zichtbaar is. En als de liefde gemeend en oprecht is zal het vanzelf gaan en weinig moeite kosten. Dikke kus en een romantische dag gewenst. Tot maandag en een fijn weekend.

Week 7 / 13 Februari / Wendingen

Afgelopen dinsdag schreef ik over wendingen en een levensplan, hoeveel hiervan is terechtgekomen, bij jullie, bij mij. Nou zijn mijn plannen de laatste jaren door fusies en inkrimpen aardig door elkaar geschud, toen ik er dinsdag over schreef leek alles in rustig vaarwater. Ik schreef nog een week eerder over een stap terug op de arbeidsvloer, ook die fase al meerdere malen noodgedwongen moeten maken. Nu kreeg ik gisteren de vraag of ik, mijn nieuwe, maar huidige baan als grootbloemige rozeninkoper wil verruilen om een plantenafdeling binnen onze snijbloemen toko wil gaan opzetten en beheren. Hoe kan het je vergaan, de ideeën zijn uitgewisseld, de marionetten op hun plaats, het plan ligt bij MT om er iets van te vinden en/of een klap op te geven. Hoe flexibel kan en moet een mens zijn? Drie takken van sport binnen een jaar versleten en nu weer een geheel nieuwe uitdaging waarop ik volmondig "JA" heb geantwoord. Ik heb naast andere taken al een periode kamer en tuinplanten ingekocht maar dat was tijdelijk. In een gat, naast eigen bezigheden, gesprongen wat klanten en collega's goed beviel. Veel geleerd destijds waar men besloot dit te gaan uitbesteden door een andere inkoop organisatie wat nooit echt goed van de grond kwam. Onze klanten waren aan mijn manier van inkopen en aanbieden gewend, mistte dit bij de nieuwe partij en volumes en marges waren op hun retour. Ik ben blij met dit aanbod, een paar jaar voor je pensioen nog iets te mogen opzetten waar men verder op kan voort borduren. De vlag hing er een poos geleden heel anders bij. Ik hoop op goedkeuring MT om zo snel als mogelijk te kunnen beginnen. Ik houdt U op de hoogte, ik heb er zin in.

Week 7 / 12 Februari / Halveren

Zo nu en dan lijken alle plantjes het gezamenlijk te begeven, alsof er een soort complot is waar wij geen weet van hebben en toch met diezelfde regelmaat, gelang het seizoen, er water wordt gegeven. Is de schade dan al een poos terug opgelopen of is hij van hedentendage? In ieder geval, nu met mijn moedertje, tijd voor afscheid en vernieuwing. Na de reguliere boodschappen even samen naar het tuincentrum geweest waar wij nieuwe planten hebben gekocht om de boel weer eens even te pimpen. Zo gezegd, zo gedaan, het jammere van deze grote centra vind ik altijd dat je de hele idioterie, zij noemen het winkelroute, moet langslopen. Voor mijn moedertje van 89, die dag dus ook de hele idioterie waar zij zichtbaar wel van geniet, zij heeft meer dan genoeg meters gemaakt, waar zij de winkelwagen gebruikte als rollator. Haar rollator lag geduldig te wachten op de neergeklapte banken. Voorheen gingen wij steevast ieder een broodje kroket en een drankje verschalken in het restaurant van het tuincentrum, vandaag hebben wij deze genegeerd en ons thuis op koffie en een koekje getrakteerd waar wij dus ruim €20 hebben bespaard. Hoe krom is het dat je probeert te beknibbelen op een plantje of naar een afgeprijsd potje zoekt waar je met hetzelfde gemak in hun restaurant onnodig veel geld uitgeeft voor een bakkie en een snack. Ik had eigengemaakte broccoli soep meegenomen naar moeders en dat was onze traktatie. Hoe normaal is het tegenwoordig niet om ergens te gaan lunchen, gebak en koffie te bestellen of het niets kost. 'S middags een wijntje en een bord chips met gesmolten kaas voor €25.00 te nuttigen. Heel gezellig maar voor die prijs kan ik een hele week avondeten maken. Het nieuwe normaal is eigenlijk helemaal niet normaal, ik vind het niet zo gek dat huishoudens krap komen te zitten. En altijd heeft de weer €10 duurder geworden ziektekostenverzekering het gedaan. Nee, het zit in het dagelijks eet en drank gedrag, de o zo gezellige terrasjes die lonken en verleiden. Ja, ik beken, ben er ook gek op maar vind het tevens tijd voor een stap terug. Sowieso doordeweeks naar een 0-punt en het uit eten hebben wij ook minimaal gehalveerd. Het voegt gewoon niet meer.

Week 7 / 11 Februari / Levensplan

Niemand die kan inschatten hoe het zijn of haar leven zal vergaan. We maken plannen, sommigen gebaseerd op een opleiding, richting en alsnog kan ook dat weer een wending nemen. Wie kan zeggen, "waar ik nu ben, met wie ik ben en wat er van mij geworden is, is precies hoe ik het gepland had, mij had voorgesteld". Ben je gelukkig met wat je doet, draai je op automatische piloot of is er nog ruimte voor expressie en fantasie? Ben je uiteindelijk een job aangegaan waarvoor je jaren in de schoolbanken hebt gezeten? Is in de privé sfeer je leven ingevuld hoe je deze vroeger visualiseerde, heb je kinderen gekregen wat je plan was of heeft een nieuwe liefde hier roet in het eten gegooid? De meesten onder ons beginnen gemotiveerd aan hun nieuwe plan, aan hun project, tot een onaangename verassing het stokje overneemt en met alle ideeën en ideologie van jou aan de haal gaat. We zijn allemaal kwetsbaar, als je denkt je schaapjes op het droge te hebben komt daar onaangekondigd de man met de hamer die vervolgens alles kapot beukt waar jij, of jullie naartoe hebben gewerkt. Maar we blijven vooralsnog positief, rapen de brokstukken weer op en gaan weer verder. Van de scherven maken wij weer een flitsende start en proberen niet achterom te kijken. Dus achteruitkijkspiegel inklappen en door. Als de omstandigheden veranderen dienen wij mee te veranderen, als er zo een paar achter elkaar plaatsvinden komen we vanzelf weer in ander vaarwater, worden de plannen, zonder bij na te denken aangepast. Aangepast naar de nieuwe omstandigheden, aangepast naar hoe de situatie van dat moment het beste bij ons voegt. En dat geldt voor iedereen, concluderend kunnen we dus wel stellen dat er niemand zal zijn die nu in de situatie leeft en beweegt hoe deze voorheen werdt geïmplementeerd. In grove lijnen huis ik nog steeds in mijn bekende malle molen. Vroeger had ik mij dit allemaal anders voorgesteld maar het is wat het is. Je komt daar meestal op latere leeftijd achter, na van veel taarten geproefd te hebben kun je min of meer wel zeggen wat jouw smaak is, wat eigenlijk meer bij jou voegt als destijds voorgehouden. Mijn liefde voor koken, schrijven en fotografie kwam ook allemaal op latere leeftijd bovendrijven en kan ik niet veel mee verder mee als ik nu doe. Mochten die skills zich in een volgend leven eerder ontplooien zal ik er zeker wat mee gaan doen, dat heb ik mijzelf beloofd.

Week 07 / 10 Februari / Kick

Elke periode heeft zo zijn grillen, kicks, nieuwigheden die als grassprieten ontluiken en waar men van wil proeven. In mijn jeugd werdt er veel buiten gespeeld waar kids nu op hun fatbike door winkelcentra kruisen op zoek naar een confrontatie en de kick gepakt of niet te worden. Wij probeerden alle meest onmogelijke stunts op een skateboard en met een opgevoerde brommer crossen op een landje, dat was helemaal het einde, onze kick. Als dan de wijkagent kwam was het helemaal brullen als hij ons probeerde te pakken. Vandaag de dag kijkt een agent wel uit, wacht op versterking of loopt wijselijk een andere kant op. Het is tegenwoordig spannend om dienders en hulpverleners in elkaar te hengsten, vooral lekker laf met een grote groep. Broeders van een ambulance die een relschopper verdienstelijk zijn bij het verzorgen van zijn wonden, wagen hun leven om niet door de rest van de club vandalen te worden mishandeld. Voor deze club was er vroeger respect, een wijkagent je laten najagen op je opgevoerde brommer was fun, werdt je gepakt had je pech, kreeg je je brommer samengeperst thuis bezorgd naast een nachtje brommen. Nee, vroeger was niet alles beter, toen waren er ook boefjes maar er was RESPECT, iets wat vandaag bij de zeldzame bijna uitgestorven laatste zoogdieren nog af en toe wordt aangetroffen. Ook de geneugten van nu en toen is zo verschillend, de verschillen zijn abnormaal groot. Wij dronken een biertje als pubers, nu zitten koters van 12 jaar aan een vape en drinken red bull, een jaar later gaan deze over het paard getilde pubers aan de cocktails. Wij rookten stiekem een sigaar of sigaret als je je handen er op kon leggen. Toen ik 16 was heb ik van vrienden één hijs van een joint genomen, zo lekker, het was gelijk mijn laatste. Doe mij maar een biertje, hou je troep maar. Maar alles moet vandaag de dag in de overtreffende trap dus gaan we elkaar maar proberen te verwurgen met alle risico's van dien. Wij hadden een zakmes en speelde "landje pik", jeugd van nu lopen met vleesmessen van 30cm en steken er maar op los. Iemand een klap op zijn bek geven en daarna samen een biertje drinken zit er niet meer in. Nee, kijken hoever we kunnen gaan met iemands strot, of je eigen strot, dichtknijpen tot je het euforische gevoel mag ervaren waar iedereen het over heeft. Wij speelden tikkertje of verstoppertje, speelt onze jeugd verwurgertje. Moet je even meemaken, het voelt echt fantastisch.

Week 06 / 07 Februari / Stokpaard

We zijn allemaal wel eens overrompeld op een dusdanige manier opdat we totaal anders, of helemaal niet hebben gereageerd, geanticipeerd met hoe we dachten op een dergelijk voorval te reageren. En dat geeft helemaal niets, menselijker is er niet, geen schande, overkomt iedereen wel eens. Maar balen doen we van iets dergelijks, we stonden zo standvastig en vastberaden in onze schoenen en zagen deze niet aankomen. Zo zijn wij een keer in onze stad bij een roemrucht restaurant wezen eten, een tent met poeha, een tent met cachet en heel veel gebakken lucht. Eigenlijk te duur voor ons maar je wilt zoiets wel eens meemaken toch? Weken tevoren gereserveerd en dan, ja dan komt die dag, dan is eindelijk dat moment daar dat het werkelijkheid wordt. De ligging, sfeer entourage staat daar hoog in het vaandel en wij werden aangenaam verrast hoe gezellig en mooi alle tafels gedekt waren waar kaarsen het middelpunt waren op elke tafel en allemaal rijkelijk branden. Wij waren binnen en verrukt, wij misten op een menukaart na helemaal niets en een ober dweepte richting onze tafel. Hij opperde meer typen wijn dan wij aankonden en lieten hem een mooie fles Medoc serveren, daarnaast natuurlijk een flesje plat voor de echte dorst. Mijnheer oogde ietwat verbouwereerd daar wij geen bubbel als aperitief bestelde maar drong niet aan. Na geproost te hebben kwam na een paar minuten dezelfde wandelende menukaart aan onze tafel en vroeg voor hoeveel gangen wij gingen, waarna hij daarop volgend alle voor, tussen en hoofdgerechten oplepelde als het was een tape recorder. Ietwat overrompeld door deze manier van een menu lezen, ons weer opgepakt en een keuze gemaakt in elke gang. Tot onze verbazing stond het voorgerecht binnen vijf minuten op tafel waar wij net toe waren aan een tweede slok uit het nog eerste glas Medoc. Nou, dan beginnen we maar en het eten was heerlijk. We hieven het glas om te proosten op onze laatste slok uit het eerste glas en de bordjes en bestek werden al verwijderd, een enkel knikje deed dienst waar normaliter wordt gevraagd of het heeft gesmaakt. Er werdt een tweede glas uit onze fles ingeschonken en waar wij wilden proosten stond het hoofdgerecht plots voor onze neus. Verbouwereerd en uit het veld geslagen keken wij elkaar aan. Hoe dan? Bij de lokale pizzeria zit er tussen deze twee gangen meer tijd en wij sommeerde de ober. Wij deden tevergeefs ons beklag, wij kwamen ook voor gebakken lucht, poeha en kapsones maar die waren vervlogen door het open raam vrees ik. Een andere ober vond het ook allemaal snel gaan maar dacht dat dit op ons verzoek was. Zo kwam onze illusie aan een eind, de wandelende menukaart gaf als eindverklaring dat hij van mening was dat wij haast hadden, waar mijnheer deze mening had gevonden, geen idee. Ter vergoelijking werdt ons een kaasplankje aangeboden, deze geweigerd en geopperd dat ze die zelf in de gewonnen tijd mochten verorberen. Dat zeg ik, iedereen wordt wel eens onaangenaam overrompeld. Wat een fiasco was dit, een debacle van het hoogste niveau. Nooit meer voor ons een tent waar de gebakken lucht, naast de onbetaalbare vergeten groente peperduur en arrogant wordt geserveerd.

Week 06 / 06 Februari / Potten

Wanneer ben je tevreden, wanneer kijk je terug naar de dag, heb je vandaag genoeg verdiend? De bekende Senegal verkopers op de stranden in Zuid-Europa met hun leren tuigen, riemen, djembés en kralen kettingen tellen aan het eind van de middag hun opbrengst. Als die toereikend is kunnen ze jou de korting geven waar je op dat moment om vraagt. Toereikend bij hun is dat als ze genoeg hebben voor die dag, is het ook genoeg, morgen beginnen zij opnieuw met een schone lei. Wanneer zijn wij tevreden, wanneer hebben wij genoeg? Wij Nederlanders benne zuinig, werken hard en kunnen als de beste sparen. Las ook een artikel in de krant dat wij een spaarzaam volkje zijn, wij potten liever alles op. Waarvoor mag Joost weten, ik denk dat veel mensen vergeten te leven en hun goals zich beperken tot werken, sparen en zuinig zijn. Niks mis mee maar eer je van je fortuintje kan gaan genieten, alle zuurverdiende centen wilt gaan uitgeven, kon het wel eens te laat zijn. Hebben we misschien een slopende ziekte opgelopen die ons of onze partner belet "los te gaan". En in de kracht van ons leven zijn we dat even vergeten, geen tijd, we moeten carrière maken en aanzien vergaren. Een groter huis, een nieuwe aanbouw, een flitsende bolide en beperken ons tot een snoepreisje daar er verder geen tijd is, er zijn geen hobby's, voor niets is er tijd. Mijn hemel, wat missen wij daar veel, wat niet weet wat niet deert, gaat daar niet op, ooit ga je erachter komen, landt het besef en dan ben je echt te laat.

Week 06 / 05 Februari / Verwachting

Waarom doen we zo moeilijk tijdens ons leven, waarom die hoge lat bij iedereen opleggen waar jouw nalatigheden ook de pan uit rijzen? Waarom dat verwachtingspatroon iemand opleggen, niet iedereen is hetzelfde en reageert hetzelfde. Zoveel mensen, zoveel wensen, zoveel meningen. Waarom betrekken wij alles op onszelf, vergelijken en veroordelen wij gedrag van een ander onder de noemer "dat zou ik nooit, zus of zo". Waarom andermans gedrag vergelijken met het jouwe, afkeuren daar waar men afwijkt, of dit nou goed of fout is. Bestaat er trouwens goed of fout in het leven wanneer we over een mening, kledingkeuze, muziekkeuze, smaak of iets dergelijks twisten? Wie beslist voor wie wat goed of fout is, er zijn handvatten hoe je te gedragen, normen en waarden uitgeschreven naar hoe een meerderheid dit ooit vond. Hier is onderricht op gebaseerd, veel mensen zijn zo opgegroeid, velen leven hiernaar en evenzovele ook weer niet. Mijn waardes, wat ik belangrijk vind voor mij en mijn partner, ons gezin, kan haaks staan op hoe de buren hierover denken en acteren. Wie bepaald? Het is een ingebakken feit dat alles wat wij veroordelen gebaseerd is op de vergelijking met onszelf, met hoe wij hier zelf mee omgaan. Alles daarbuiten geniet afkeur en dat laten sommigen waar wat graag weten, schreeuwen het van de daken waar respect en vrijheid van mening worden vermoord. Het zal ons bekrompen wereldje zijn waar we deze tegenstand treffen, als dat nou eenmaal zo is dan kunnen wij het er ook bij laten, denk er maar wat van, vind er maar wat van maar laat je lippen verzegeld, hou het voor je en trek je conclusies. Moeilijk is het waar verschillende culturen elkaar op de lip komen te zitten, dan zijn er grotere tegenstellingen die nog lastiger zijn te overwinnen. Maar dat is een hele andere kwestie, een politieke mening hebben over hoe een ander land opereert wat haaks staat op de onze mogen wij van ver weg veroordelen, er iets van vinden maar we moeten niet proberen om alle Koekoeboeroe landen naar onze maatstaven te laten bewegen. Door ons internet en social zien en horen wij teveel. Worden met teveel en onnodige informatie lastig gevallen welke we kunnen missen als kiespijn. Las laatst op teletekst dat er een man van 64 jaar van zijn brommer was gevallen in Pakistan, lekker boeien. Maar daar zijn wij dus mee bezig, een oordeel vellen, een mening rondbazuinen omtrent een ver van mijn bed gebeurtenis waar we niet in staat zijn om even naar de buurman te lopen of de muziek iets zachter mag. Waar we niet in staat zijn, of te trots zijn om de nieuwe look van je punk puberzoon een pluim te geven. Lekker bezig zo, er is nog een lange weg voor velen te bewandelen.

Week 06 / 04 Februari / Gezin

Tegenwoordig staat "in gesprek gaan met je kinderen" als baken voor de manier van opvoeden. We doen het samen, kinderen hebben ook een stem, wordt veelal als leus omhoog gehouden zodra dit onderwerp weer ter discussie komt. Waarom komt het überhaupt ter discussie, waarom willen we nog even aanzwengelen hoe dit hedentendage geschiedt waar wij alles fout deden in onze kinderen hun ogen? " Wij doen het anders pap, laat ons onze gang gaan". Steek maar in je zak zou ik zeggen, prima dat er een andere kijk komt op de manier van opvoeden en groot brengen maar waarom is er dan toch altijd weer hulp nodig? Wat wij deden, hoe wij hen opvoeden deugde toch van geen kant? Waarom hebben zij dan zo nu en dan onze adviezen nog nodig, ik geef deze niet meer want het verval naar de oude discussies van destijds staat om de hoek te wachten om wederom te vervallen in het welles, nietes spelletje. Waarom is er eigenlijk geen soort cursus, een voorbereiding op wat je te wachten staat. Een soort inwijding met een toets als afsluiting, een cursus om elkaars ideeën omtrent de manier van opvoeden één op één te krijgen. Niets frustrerender dan twee ouders te hebben met een verschillende opvatting omtrent de huisregels en opvoedingsregels. Wij gingen niet in gesprek, wij hadden onze regels en er was duidelijkheid. Nu moeten en mogen kinderen meeregeren en mag een heel gezin hun gedragsregels omturnen zodra Jantje of Marietje geen zin heeft in iets. Er worden geen kinderen meer opgevoed, vandaag de dag zijn wij prinsjes en prinsesjes aan het pamperen. Niets is meer goed genoeg en alles moet over the top. Sporten en buitenspelen staat in de no-go hoek, daarentegen draait het alleen nog maar om de zoethoudertjes van vandaag de dag, tablet, mobiele telefoons, wifi, gamen en streamdiensten. Je kind van 10-12 jaar niet meer beneden zien omdat ze hele avonden met blauwe staarogen aan het gamen zijn met wildvreemde lotgenoten op internet. Als een verdoofde stumper uren sputteren met een joystick om levens te beëindigen en hogere leavels te beklimmen. Wat een feest, gezinnen zijn geen gezinnen meer, in het algemeen. Kan en wil niemand over eenzelfde kam scheren, her en der zien we ook nog manieren en gebruiken die ons aanspreken en waar resultaten zichtbaar zijn. Kinderen die tot laat in de avond op straat zwalken of alleen thuis hangen omdat papa of mama met een nieuwe relatie of een herboren uitgaansleven stoeien is fout. Daar ontwikkelen zich de eerste probleem gevallen, een tekort aan aandacht en samen gezinnetje spelen zal zijn tol uiteindelijk eisen.

Week 06 / 03 Februari / Keuzes

Iedereen komt op een gegeven moment voor keuzes te staan, belangrijke keuzes die veel voor jouw toekomst zullen betekenen. Het woord verklapt al dat het niet of nooit eenvoudig is om een keuze te maken, we moeten hier waarschijnlijk kiezen uit meerdere opties. Goede keuzes, verstandige, minder verstandige, financiële keuzes. Moeten kiezen tussen hem of haar, moeten kiezen klinkt alleen al zo definitief. Maar willen we verder zullen we wel moeten kiezen, goedschiks of kwaadschiks. We kunnen niet op één been blijven hinkelen en van beide walletjes blijven eten. Er zijn weinig mensen dusdanig ontwikkeld opdat zij tegelijkertijd met meerdere varianten en keuzes door het leven kunnen, er zal altijd iets moeten afvallen. Het is te ingewikkeld om een dubbele agenda te hebben, uiteindelijk valt een ieder door de mand, vroeger of later, maar voor gaas ga je. Keuzes maken omtrent een carrière, ga je voor de poen en de dikke auto of ga je voor de voldoening en de goede sfeer bij je huidige werkgever. De keuze die je hier maakt zal er anders uitzien op een latere leeftijd, als wij ouder worden is deze drang geslonken, zijn wij al meer gesetteld en sneller en meer tevreden als dat wij in de opbouwfase zaten met een jong gezin. Dus keuzes maak je niet voor het leven, je kan en mag altijd bijstellen en in een andere levensfase maak je nou eenmaal andere keuzes maar het maken van die keuze is nog altijd aan jou, hoe ook beïnvloed door jouw levensstijl van dat moment. Het maken van keuzes is ook altijd lastig want we willen niet verkeerd kiezen, we willen onszelf niet tekort doen. Stel je voor wat je had kunnen mislopen. En we willen altijd meer, een groter huis, een snellere auto, eigenlijk is iedereen een beetje merkziek en wil er op zijn voordeligst uitzien en aanzien hebben. Maar wat over 100 jaar, wie woont er dan in jouw huis, op welke vuilnisbelt ligt jouw o zo mooie auto te verroesten? Wie weet überhaupt nog wie je was, ken jij de vader van je opa bij naam, ken je jouw moeders moeder bij naam en weet je hoe oud ze zijn geworden en waaraan gestorven? Ben je wel eens op hun begraafplaats geweest? Wie gaat zich jou herinneren 50 jaar na je dood, die keuze is al gemaakt, niemand. Keuzes, wees er niet te veel mee bezig, alles is vergankelijk. Geniet van het nu en maak ook maar eens een ondoordachte keuze, pakt misschien best wel verrassend uit. Niet alles is met een schaartje te knippen.

Week 5 / 31 Januari / Twijfel

Hoe zelfverzekerd wij ook zijn, iedereen heeft zo wel eens zijn twijfels. Twijfelen, in dubio staan van, zal ik wel of niet, twijfels hebben over een liefde, een relatie, houdt zij of hij wel genoeg van mij of niet. Dan is er ook nog weifelen, het zusje van twijfelen, bij weifelen is het meer het aarzelen om de beslissing te nemen, de twijfel heeft eerder "ja" gezegd maar toch is er de aarzeling om dit te gaan doen. Twijfelen, twijfel nooit aan jezelf, kijk elke dag in de spiegel en zie en spreek uit hoe mooi je bent. Jij bent jij en daar moet je het mee doen, twijfel nooit aan wat je kan, aan jouw denkwijze, je gevoelens voor anderen en liefde voor jezelf. Jij bent jouw creatie en alleen jij kan en mag die aanpassen naar nieuwe denkwijze en gevoelens, ook als die er eerder nooit waren. Het kan zijn dat sommige van deze jezelf niet aanstaan, dat je boos of verdrietig bent dat je dit zo voelt, ervaart. Kan, maar loop er niet voor weg, ga op onderzoek uit bij jezelf hoe dit zo opkomt, ongewenst wellicht. Het heeft altijd wel iets met jou te maken, met je jeugd, een verdrongen gebeurtenis of liefde. Kan ook een vergeten liefde zijn voor iets, hoeft niet altijd een persoon te zijn. Dan praten wij dus over een voorliefde van, kan een muziekinstrument bespelen zijn of een geheel andere richting van sport. Laat twijfelen nooit te lang wachten eer spijt het stokje overneemt, gedane zaken nemen geen keer. Soms moet je snel beslissen, vergeet niet dat je eerste ingeving vaak de juiste was. We twijfelen te vaak, het valt soms niet eens meer op, dagelijks twijfelen is vaak een vorm van slechte zelfkennis, minderwaardigheid, faalangst, ga zo maar door. Een simpel voorbeeld, in de stad willen velen na een eerste winkel, waar ze gevonden hebben wat ze zochten, "even verder kijken". Waarom, negen van de tien keer eindig je toch weer bij die eerste winkel. Waarom twijfelen, is het drie of vier winkels verderop ook te koop voor een euro minder? Stond het mij wel goed, was ik er niet te dik in, was het wel mijn kleur????? Door zo te doen los je niks op aan dat wereldberoemde fenomeen, twijfel. Hak een knoop door, valt het achteraf toch tegen was dat je les. De les om niet teveel en te vaak te twijfelen was leerzamer. Voor nu is het einde werkweek, geen twijfel mogelijk. Geniet ervan, doe eens gek en doe dit weekend jouw ding, zonder twijfel een frisse blik en portie zelfvertrouwen gewonnen. Tot maandag.

Week 5 / 30 Januari / Hoe kan het

Hoe kan het dat een vers gekozen president zo weer verworvenheden, waarvoor jaren gevochten is, ombuigt naar een 0-punt. Waar een LGBTQ beweging bijna verboden wordt, een X-gen uitgebannen? Hoe kan het dat tegelijkertijd aan de andere kant van de wereld homohuwelijken worden toegestaan en bejubeld, in een land waar zij versneld wapens leveren notabene? Tsja, als er geld verdient kan worden kijken wij even door andere denkwijze heen, zien we even door de roze dollar bril. Hoe kan het dat dezelfde president belagers van een regeringshuis, waar hij momenteel zelf woont, worden vrijgesproken en vrijgelaten, misdaad loont zodra je in zijn hoekstaat? Hoe kan het dat wederom dezelfde president zich "onschendbaarheid" heeft toegeëigend bij de rechters van zijn natie en zo dus Carte Blanc heeft verworven? Hoe kan het dat de grootste natie met ook nog een lange weg te gaan richting "een schone groene wereld" uit een klimaattop stapt? Wat gaan we nog tegemoet, amper een week in het zadel waar de wereld zich nog moet gaan schrap zetten voor nog meer komend onheil. Ongetwijfeld zullen zijn ideeën en plannen ook ons grondgebied gaan bereiken, hun nieuwe voornemens om veel van deze eerste zetten op het schaakbord te plaatsen zullen gekopieerd worden en in West-Europa grond gaan krijgen. Hoeveel protesten en demonstraties zullen hier weer zonder resultaat gevoerd gaan worden? Wat voor anti Amerikaanse groeperingen zullen ontspruiten als paddenstoelen in de herfst, er is tumult, veel tumult en terechte dwaling over wat er gaat komen. Wellicht voor "Bar Laat" weer mogelijkheden om populistische gasten ten tonele te krijgen die het kwakkelende programma laten opbloeien. Maar terug naar, Hoe kan het, hoe is het mogelijk dat het zo slecht met alle kiezers is gesteld om deze geradicaliseerde fanaat met zoveel vrijheden te laten opereren? Hoe kan het, dat een president die zelf vaak God aanhaalt bij zijn ideeën, om de bisschop van Washington, mevrouw Mariann Edgar Budde, als oud vuil in de hoek te zetten waar zij enkel begrip vroeg voor de groep LGBTQ, die hij wil ontmantelen. Hoe kan het?

Nou, het KAN en het gebeurd.

Week 5 / 29 Januari / Lijntje

Een nachtelijke wandeling, door verlaten straten, laat je gedachten vaak op de vrije loop daar afleiding afwezig is. Ik liep donderdag 23-01 om 06.15 de deur uit, op weg naar wederom een operatie aan mijn hand, een zoveelste. Ik liep onderweg naar een OK, naar verlichting, naar eindelijk, waar het grootste gedeelte van de stad nog in hun remslaap bivakkeerde. Mijn gedachten dwaalden overal heen, wat komt er na deze ingreep, wat gaat er nog meer komen, groeit mijn ischias verder uit naar weer een hernia. Blijft het bij deze helse pijn of komt er nog meer, mijn medisch verleden laat veel pijn zien, blijvend en destijds verholpen. Je wordt erdoor gehard maar wennen doet het nooit, het ontaardt zich ook op de meest idiote plekken. Als je denkt dat het is verholpen, eindelijk verlost bent van dit ongemak, steekt een volgende weer de kop op. Sinds 2004, mijn eerste grote apneu operatie waar keel, neus amandelen en mijn huig werden verwijderd, gehemelte werdt strak getrokken met 36 hechtingen zijn er nog velen gevolgd. Andere plekken, andere manco's. De ruimte destijds gemaakt om beter te kunnen ademen is exact de reden dat ik afgelopen donderdag onder complete narcose moest. Tijdens een operatie met complicaties zou dat ondoenlijk zijn, om die incubator naar binnen te krijgen en mijn ademhaling over te nemen, het schijnt nogal een ding te zijn. Maar die hebben wij ook weer gehad, zitten nu in de herstel fase met veel napijn en ongemakken. We blijven positief en hopen er maar weer het beste van. Je dag kan bepaald worden door dergelijke, je humeuren geduld op de proef gesteld. Gewoon stoïcijns doorgaan zonder notie is absoluut geen optie, ondanks je positieve instelling hangt dit als een zwaard van Damocles boven je hoofd. Je probeert het te verbergen en zo min mogelijk met je omgeving te delen. Voor velen zal dit absurd lijken, voor mede lotgenoten herkenbaar, het lijntje is dun, flinterdun. Afleiding en lekker doen waar je plezier uit put zijn jouw dragers, je peilers van de dag. Niet iedereen zal deze toejuichen maar dat deert niet, zolang ik er maar baat bij heb en mij zo prettig voel is het prima, toch?

Week 5 / 28 Januari / Ontheffing

Verbijstering bij veel gasten, ook bij ons, dat het naleven van regels in grote openbare gelegenheden aan de laars wordt gelapt door de meeste mede gasten. Zo waren wij in Thermea 2000 verleden week waar het verboden is om buiten je kamer, waar dan ook in het complex, gebruik te maken van je mobiel. Dit natuurlijk om privacy te waarborgen voor anderen, tevens een goede ondersteuning om nog beter te onthaasten waar we eigenlijk ook voor zijn gekomen. Hier zou eigenlijk hetzelfde moeten gelden als de regels in het verkeer, in winkelcentra et cetera. Ik ben van mening als je iets verbiedt, waar of wat dan ook, dat er dan gecontroleerd dient te worden op dat verbod. Wil je je werknemers niet belasten met politieagent spelen moet je hier een speciale eenheid, in de vorm van beveiliging voor aanstellen of er niet eens aan beginnen. We verbieden heel wat, geven aan dat we zus of zo wenselijk vinden maar doen hier verder niets mee. Enerzijds voelde het vreemd om alleen gewapend met badjas en polsbandje de hele dag te kunnen vertoeven, anderzijds was het een verademing. Geen meldingen, geen piepjes, telefoontjes, geen drang om te kijken of je iets gemist hebt of dat er volgers iets leuk hebben gevonden, het kon eenvoudig niet, het mocht eenvoudig niet, heerlijk. Maar dan toch wel de ergernis als anderen dit wel doen, ontsteltenis waar mensen selfies van hun en rijkelijk gevulde bord maken. Het blijft wonderbaarlijk dat er toch altijd mensen blijven die zich boven alles verheven voelen en menen dat de gestelde regels hun niet aangingen. Het stoïcijns pakken en spelen met het modernste speeltje leek alsof zij ontheffing hadden verkregen bij het boeken.

Week 5 / 27 Januari / Plan

Hebben wij allen een plan, leven wij bij de dag of zijn er gestelde doelen die wij nastreven? Veel van wat wij dagelijks doen behoort bij de routine die een geldelijke verplichting heeft en ons doet bewegen naar verwachting. Een baan met aanvangstijden, vaste werktijden en eindtijd brengen voor 60% structuur in ons leventje. Daarnaast mogen wij zonder verdere opgelegde verplichtingen de rest indelen. Voor de resterende tijd geen werkgever die bepaald, de resterende tijd is ook onbetaald. Zodra wij een vaste relatie hebben vraagt die ook onderhoud, net zoals een auto of fiets. Als we zo fortuinlijk mogen zijn dat er ook een nageslacht wordt voortgebracht, groeien verantwoordelijkheden en weer verplichtingen, net zoals bij je werkgever. Maar ook deze verplichtingen zijn weer onbetaald, dure tijd voor tijd dus die eigenlijk alleen maar heel veel geld maar ook energie kost. Oké, we hebben een baan, een partner en kinderen en heel veel verplichtingen, is het plan van destijds bijgesteld of is er nog steeds geen plan en gaan we gewoon geblinddoekt van maandag naar dinsdag et cetera et cetera de klok rond, week in, maand uit, voor jaren? Er moet toch een doel zijn waarom we zoveel energie, geld, geduld steken in al deze dingen om er uiteindelijk van.....ja, van wat? Te gaan genieten, stapje terug doen, gaan emigreren, gaan scheiden, gaan wat? Het plan is belangrijk, een plan is een reikhalzend ideologische plek waar we na jaren van al deze vooraf geplande verplichtingen naar uit kijken. Veel mensen komen voortijdig aan hun einde dooreen ongeluk of een smerige ziekte waarvoor genezing nog niet is uitgevonden. Mijn plan, ons plan, is te genieten van elke dag, van elk mooi moment, niet alleen straks maar ook nu. Nu het nog kan, ik pot niks op om later van te kunnen genieten. Heb ik geen plan voor later, jawel dat heb ik, hebben wij. Als de tijd daar is zien we wel of het plan haalbaar is maar wij gaan er nu niet alles voor laten. Dat is mijn, ons plan. Leven, intens leven en genieten zolang gezondheid en beschikbaarheid het nog toelaten. Wat is jouw plan, zet hem eens op papier.

Week 4 / 24Januari / Déjà vu

En dan plotsklaps is het er weer, terug van weggeweest en zichzelf weer op de voorgrond geplaatst waar we niet omheen kunnen. Iedereen heeft zo wel zijn déjà vu, wat het onderwerp of welk individu dat dan ook is in jouw geval. Zo had ik gisteren weer een zeer herkenbare herinnering, mijn déjà vu, kwam haar weer tegen in het ziekenhuis. Weer geopereerd voor een zoveelste maal, er is weer een poging gedaan om mijn handen, pols en onderarm haar kracht en controle terug te schenken. Ik schreef deze column eerder dus geen idee hoe de operatie gegaan is en hoe ik mij dus op dit moment voel. U leest in ieder geval mijn column, daar worden we weer blij van, grote blij. Ik lig nu waarschijnlijk ingepakt en nog half verdoofd schijndood in bed of op de bank. Niet alleen is dit heel gevoelig maar vooral erg onhandig, zeker als je aan je rechterkant wordt geopereerd en rechts bent. Maar we zagen deze situatie aankomen en dus vooruit werken met het schrijfwerk en mijn foto's. Anyway, Uw déjà vu, hoe zag de laatste eruit? Ze kunnen prettig zijn, gevoelens die worden opgeroepen bij het weerzien van een oude vakantieliefde, wrang bij het weer tegen het lijf lopen van die buurvrouwwaar eerdere confrontaties bijna uitliepen op een nachtje cel op het politiebureau. Tsja, als we mochten kiezen zou dit allemaal niet gebeuren, maar zoveel kansen krijg je niet in het leven. Sommigen zijn akelig, ik vind dat eraan het hele déjà vu fenomeen iets unheimisch hangt. Een soort duistere schimmenwereld die niet te bevatten valt. Hoe akelig exact vaak deze ontmoetingen op elkaar lijken en er een zelf soortig gevoel geboren wordt roept een onbehaaglijk gevoel op. Een gevoel wat je liever niet voelt, een gevoel wat waarschijnlijk onoverkomelijk is maar je toch bereikt. En dan komt onze nieuwsgierigheid om de hoek kijken, willen er niets van weten, voelen ons bekeken of geschaduwd maar willen wel het naadje van de kous weten. Wat een tegenstrijdigheden bij zoiets onfortuinlijks. Ik weet dus nu al, een week voor het plaatsen van deze column dat mijn déjà vu weer een akelige herinnering oproept, we gaan gewoon door.

Week 4 / 23 Januari / Retro

Vaak zeggen we, "het is te simpel voor woorden". Maar is het daadwerkelijk ook allemaal zo simpel, het lijkt vaak voor de hand liggend maar zelf kwamen we er niet op. Het hoeft ook inderdaad allemaal niet zo ingenieus te zijn maar kom er maar op. Dat is nou het verschil tussen de één en de ander, zij die een brede blik hebben, artistiek zijn onderlegd en zij die alleen maar volgen en alles doorslikken als zoete koek. Het is ook te simpel om altijd maar achterover te leunen en aan het eind van de rit het liefst ook nog commentaar te leveren van heb ik jou daar, zoals altijd staan de beste stuurlui aan wal, ook in de nieuwe wereld. Van dergelijke personen gonst onze samenleving, jammer genoeg, ik noem het maar even de Netflix generatie. Elk vrij moment je door het blauwe schermpje laten manipuleren en nog meer geestesdood maken dan je al was. Lekker afstompen en stom kassie kijken in plaats van iets te creëren, al was het maar een boek lezen of zelf iets schrijven of tekenen, vinden we te simpel zeker? Grote vraagtekens rijzen hoe de nieuwe bewoners van onze planeet een nieuwe wereld aan het creëren zijn. Wat hun voorhoede heeft gedaan is afgedaan en werkelijk alles moet anders, automatisch en het liefst bediend door een app. Zo langzamerhand hebben we voor alles een app, voor elke maffe site of pagina een password nodig en waag het niet om hetzelfde wachtwoord te gebruiken want mijnheer cyberaanval of mevrouw hacker slapen nooit. Ligt zonder dat je er erg in hebt je hele hebben en houden op straat, nou ja op straat, online op Internet. Misschien was onze wereld wel simpel maar er werdt wel creatief onderricht gegeven, er werdt mondeling met elkaar gesproken, niet via een app, en samen dingen ontwikkeld. Als alles nu zoveel beter en flitsend is waarom wordt er dan zo massaal teruggegrepen naar die simpele tijd, waarom komen dan alle modegrillen weer terug in ons straatbeeld. We hebben zo hard ons best gedaan om normale radio, cassettes, CD en langspeelplaat te verdrijven en ons allemaal op te zadelen met dure streamdiensten en nu krabbelen we weer terug. Schieten de "Retro langspeelplaten winkels" als paddenstoelen uit de grond. Wat van deze tijd is gebleven tijdens deze "retro wildgroei", zijn de belachelijke prijzen van deze tijd. Zo, dat ging even alle kanten op, deze zag ik ook niet aankomen maar het is er wel lekker uit.

Week 4 /22 Januari / Smaakvol

Over smaak valt niet te twisten zegt men wel, daar zit absoluut een kern van waarheid in. Maar wat is smaak, wie bepaald wat er in de smaak valt en wat smaakvol is. Jij en niemand anders bepaalt wat jij smaakvol, smakelijk of smaakloos vindt. Als we over smaak spreken denken we vaak eerder aan een kledingkeuze, muziek of vakanties. Ja, ook daar heeft ieder zijn smaak, voorkeur maar de enige echte smaak zit in je mond, in je smaak papillen. Wij dragen duizenden smaak papillen in onze mond, veelal op de tong maar ook onze keel en gehemelte dragen hun steentje bij voor een absolute vorming van hetgeen je proeft. Elke smaak papil bestaat weer uit honderden cellen die hetgeen ze proeven doorgeven aan de hersenen die het woordelijk een plekje geeft. De herkenning, het wel of niet lekker vinden wordt allemaal door hun bepaald en is dus ook weer bij iedereenverschillend. Hoeveel smaak ervaringen er dus op een dag, tijdens je hele leven geprikkeld worden is ontelbaar en ondefinieerbaar. Koken, eten, proeven is dus eigenlijk een heel delicaat en persoonlijk iets. Hier is geen goed of fout wat smaak aangaat. Natuurlijk is er wel een goed en fout waar het gaat over hetgeen en de kwaliteit van wat je nuttigt. Wat nemen wij ons toe, is het allemaal zo gedefinieerd gekozen, op smaak, gezondheid en noodzaak? Dus inderdaad, over smaak valt niet te twisten. Het is ook iets wat je verder kunt ontwikkelen, een kindermondje is niet veel gewend, veel diversiteit moet daar nog eerst worden geproefd eer het erkend en gewaardeerd wordt. Ik was als kind ook een moeizaam en hardleerse proever, vond niet veel lekker maar dat is aardig veranderd. Zeker sinds ik fanatiek kook en smaken bij elkaar breng in gerechten, heeft mijn horizon dusdanig verbreed en zoveel professioneler gemaakt. Ben nu een echte fijnproever, eet geen grote porties meer maar geniet van vers en goed bereid eten. Ik proef liever dan dat ik eet, het proeven en waarderen moet een feestje zijn. Tegenwoordig ben ik ook veel bezig om smaakvol maar goedkope maaltijden te bereiden, wel alles vers en zelf snijden. Geen instant of kant en klare maaltijden of salades in mijn keuken. Proef, geniet, ervaar, smaakvolle smaken maken een diner tot een feest.

Week 4 / 21 Januari / 42 jaar

Vandaag is het de dag, wij vieren het al een paar dagen in Thermea 2000 te Valkenburg. Onze trouwdag, de dag dat wij bezegelden en elkaar trouw en oprechtheid beloofden, de zogenaamde geloften uitspraken tegenover onze familie, vrienden, genodigden, de pastoor maar vooral naar elkaar. Eenmaal uitgesproken is er geen weg terug en als de liefde zo is gebleven als dat wij gestart zijn ook niet nodig. Ik ken stellen die opnieuw getrouwd zijn, alles dunnetjes hebben over gedaan, inclusief nieuwe geloften, hoe dan? Wat is er onderweg veranderd waardoor dit moest worden herzien, beloven zij nou elkaar trouw maar onder andere voorwaarden, zijn er nieuwe spelregels en gedane afspraken versoepelt of helemaal van de baan? Ik snap daar niks van, natuurlijk veranderen mensen, ik ben veranderd, mijn meissie ook. Wij zijn ook meegegroeid met de tand des tijds, we zijn anders gaan denken over sommige zaken, dat heet volwassen worden. Je wordt wijzer, rustiger, leert dat veel ook op een andere manier kan, soms moet. Maar de liefde bleef, groeide mee naar volwassen. Geen noodzaak om elkaar er weer van te overtuigen dat we voor elkaar bestemd zijn, opnieuw beloven trouw et cetera te zijn en blijven. Volgens mij zit er een chronisch probleem tussen de verhouding man en vrouw als er behoefte is om alles over te doen, alles opnieuw uit te spreken tegenover eenzelfde kudde genodigden. Dit is geen geloofsovertuiging maar jezelf overtuigen dat je toch nog wel van elkaar houd. Sommigen nemen ter bevestiging van hun liefde nog een nakomertje, hun manier van bezegelen en bezieling van het feit wat dus blijkbaar meermalen besproken is en waar zij niet helemaal zeker zijn. Anderen gaan dat droomhuis kopen ter bevestiging. Van al die gevallen was er terechte twijfel die 99 van de 100 maal uiteindelijk toch weer die halsstarrige kop opsteekt. Gevoel bedriegt je niet, gevoel moet je volgen, een gevecht en poging kan je aangaan maar er zal toch een keer een keuze moeten gemaakt. Maar wij vieren, oprechtheid en uit de grond van ons hart. Schat, gefeliciteerd met ons 42 jaar officieel samenzijn. Ik hou van jou.

Week 4 / 20 Januari / Feestdagenroes

Vandaag, alweer tweeweken na Driekoningen, waar ik beschreef dat dit officieel einde Kerstmis is zien we de straten hun normale grauwe kleur weer krijgen. De kerstbomen op straat zijn alweer weggehaald, middenstanders die hun etalages weer op een sale hebben ingericht. Heel voorzichtig zien we her en der probeersels naar de komende lente. Maar lieve mensen, morgen exact hebben we de eerste maand winter achter de rug en er komen er nog twee maanden winter aanstormen. Er kan nog van alles gebeuren, het feest is nog niet gevierd, ja, Kerstmis wel, dat is overduidelijk. Her en der nog een vergeten kerstster of een lichtslang die in de heg is geslingerd. De glinstering is bij de meeste mensen jammer genoeg ook alweer verdwenen, hoofden staan weer op troosteloos zo van, we moeten weer een jaar. De realiteit van moeten werken en presteren, geld verdienen, is weer geland. De roes, de korte roes van de feestdagen waar wij de zondag niet van de woensdag konden onderscheiden, zijn voorbij. Over en uit, get it over with. De feestdagenroes is weer ingepakt, ligt tussen de gedemonteerde kerstboom en kerstversiering, terug op die stoffige planken, helemaal boven op die stoffige zolder. En we gaan door, we knallen vandaag gewoon alweer weekend 4 in van2025, werkse voor wie weer mag.

Week 03 / 17 Januari / Afglijden

Als wij involved zijn, dichtbij mensen staan, met ze werken en ziel en zaligheid met elkaar delen, zien we dan nog wel scherp? Zien we nog wel hoe iemand aan het afglijden is, vergeetachtig wordt, niet meer zo scherp en bewust van zijn of haar omgeving is? Personen in kwestie worden kampioen verhullen, eerst bewust maar daarna automatisch. Zeker als we iemand een warm hart toedragen zullen wij deze mineur minder snel zien, willen we hem niet zien en bagatelliseren heeft hier weer gewonnen. We ervaren dergelijke als een hard gelach en willen hier niet bij stilstaan, willen hier niet aan toegeven, laat staan erkennen. Als je iets verder hier vanaf staat heb je dat eerder in de gaten en constateert iets heel anders als diegene die zo dichtbij staat. Kunnen wij als we zo nauw bij iemand staan, zo close met iemand zijn dan nog wel de werkelijkheid zien zoals zij is? We willen er niet aan, we willen op de oude voet verder en negeren eventuele symptomen. Dit is niet fout, heel menselijk maar o zo misleidend, zo help je de persoon in kwestie niet, voor zover die te helpen valt. Het is nooit leuk maar een feit is het dat als we ouder worden en niet echt goed om onszelf denken maar altijd en alleen maar met anderen en voor anderen zorgen dat we hier zelf aan onderdoor dreigen te gaan. Er gaan geen alarmbellen af bij de persoon in kwestie, dat hoofd zit te vol met hoe ze het allemaal voor elkaar moeten krijgen met hun "zorgen kindjes". En bij teveel zorgenkindjes, die het eigenlijk ook zonder hun inmenging best redden, bezwijken wij onder de zelfopgelegde druk waarvan wij dachten dat deze broodnodig was. Stap af van het feit dat altijd iedereen jouw hulp nodig heeft, help jezelf en redt daarmee jezelf.

Week 03 / 16 Januari / Terugtreden

Wie heeft er weleens een stap terug moeten doen in functie, gedwongen of eigen keuze? Ik heb er meerdere achter mijn kiezen, door omstandigheden of gedwongen door de arbeidsomstandigheden. Jaren geleden ging mijn werkgever een fusie aan met een soortgelijk bedrijf, iets kleiner maar toch fors. Plotsklaps krijg je er dan veel business en collega's bij, de business bleef en groeide maar het aantal werknemers moest inkrimpen. Bij zo'n fusie mag een bedrijf na een paar maanden een ontslagronde doen voor een bepaalde afdeling en wordt in principe iedereenzijn of haar contract ontbonden. Men benoemt dat dan als boventallig bevonden, vanaf dat moment ben je vogelvrij, vrij van verdere verplichtingen en een eerder vastgelegd concurrentiebeding. Vrij om te gaan, vrij om weer opnieuw uitte vliegen. Maar een bedrijf moet verder en nodigt iedereen weer uit om te solliciteren naar je vorige baan, de benaming is veranderd daar dat een verplicht iets is, alleen zijn er nu 23 vacatures waar 31 ex-collega op gaan solliciteren. Spannend, nee. Ik had zoiets van, komt wel goed. Men kijkt naar competenties en men mag niemand afwijzen op leeftijd en of gezondheid. Ik mocht blijven maar niet meer als operationeel manager inkoop, mij werdt een baan als productmanager aangeboden, gewoon een nieuwe titel voor bloemeninkoper. Aanvaard en aan de gang, wel een stap terug qua functie maar aan je poen kunnen zij niet komen in zo'n situatie dus ik zat geramd. Na een paar maanden wilden zij weer meer stabiliteit en kwaliteit binnen de leiding dus ik werdt weer inkoopmanager over een heel eigen team. Jaren verstrijken, situaties worden bijgesteld en om een heel lang verhaal kort te houden ben ik nu op hun verzoek weer gewoon inkoper. Geen teamleider meer, geen vergaderingen, geen BFG functioneringsgesprekken meer voeren, voorbereiden en afnemen. Gewoon de laatste paar jaar mijn ding doen en dat nu inmiddels voor 4 dagen in de week. Een stap terug moeten doen, is dat vernederend, een stap terug zien als minderwaardig, nee hoor. Ik ben blij toe, wat de wereld er ook van vindt, verhelderend en toereikend. Vrijheid, blijheid.

Week 03 / 15 Januari / Ouder

OMG, wat vliegt de tijd. Vandaag wordt onze jongste telg, onze dochter 40 jaar. Gefeliciteerd dochter en familie, voor wie deze column leest, hahaha, niet dus. Is dat dus een mensenleven, geboren worden, opgroeien en je eerste zware lessen zien te verhapstukken waar je bijna dreigt kopje onder te gaan. Daarna komt er een liefde, een hartstochtelijke relatie met daar uitvloeiend twee mooie kinderen, een jongen en een meid. Tropenjaren breken aan, werken, carrière, opvoeden, twee sputterende pubers waar je nog maar net een eigen verlate puberteit hebt overwonnen naast alle geldzorgen van dien. Dan, als alles ogenschijnlijk gesetteld lijkt gaan we kwakkelen met eigen gezondheid, apneu, reuma, artrose en maagklachten kloppen op een deur waarvan je dacht dat het een hemelpoort was. Niks rustig je resterende tijd uitzingen, kommer en kwel staan in een hoog vaandel en regeren de dag, je leven, ons leven naast een bromtoon in je hoofd die doet denken aan een oude transistor radio die aan het zoeken is naar de juiste frequentie. Tinnitus, wellicht stopt het ooit hoe ook plots gekomen als de juiste frequentie gevonden is. En alles gaat gewoon door, wij blijven maar bezorgd waar iedereen zijn eigen ding doet en nergens naar omkijkt. Hoe dan? Wellicht doe ik mijzelf tekort en moet ik meer aan mijzelf dan aan anderen denken, eerst jezelf redden eer ik mij druk maak over een ander had ik tien jaar eerder mee moeten aanvangen. Je bemoeienissen worden niet gewaardeerd in welke relatie met wie dan ook. Beter zo. Ouder worden, kennis en vriendenkringen worden kleiner, lijntjes worden waziger, behoefte aan jezelf groeit en behoefte aan anderen krimpt net zo hard mee als mijn tussenwervels. Maar waar zaken op de achtergrond geraken en je meer mensen om je heen kwijtraakt groeit trots, moed en motivatie om door te gaan. Om er zonder al die zogenaamde vrienden, kennissen en familie nog iets van te maken. Hoe nauw de opening naar verderop ook wordt.

Week 03 / 14 Januari / Amateurs

Verleden week vrijdag na best wel een hectische ochtend, inclusief mijn BFG gesprek, ietwat verhit thuisgekomen. Mijn meisje had de verzekeringsmaatschappij aan de telefoon om de status van onze ingediende schade te doorlichten. Al gauw kreeg ik, tijdens mijn eerste koffie van die dag, de telefoon overhandigd om het ingewikkelde gesprek af te maken. Het komt erop neer dat er de laatste 4 maanden niets gedaan is van hun kant af naar de tegenpartij, jawel komt ie, omdat ik geen gehoor geef aan hun verzoek om de vragenlijst in te vullen en te retourneren. Ik voelde mijn temperatuur rijzen maar bleef kalm, ik antwoorde netjes dat ik die wel heb teruggestuurd, tot wel twee maal toe waarvoor destijds excuus werdt aangeboden, dat waren ze dus nu weer kwijt. Destijds al gebeld na de voorafgaande vermaning, toen ook al uitgelegd wat er gebeurd is en excuus volgde wederom. Tijdens deze conversatie al mijn laptop opengeklapt en mijn mail geopend. Naar verzonden berichten en jawel daar was hij, keurig ingevuld en geretourneerd. Toen volgde de discussie naar welk adres, ik antwoorde dat ik gewoon geantwoord had, ingevuld en wel. Welles, nietes, na een dag werken waar jij aan alle verzoeken hebt voldaan is vermoeiend. De mevrouw aan de telefoon wilde graag praten en was moeilijk te doorbreken, daar wordt denk op geselecteerd. Maar een knappe meid of vent die mij het zwijgen oplegt door te blijven rakelen als een Oracle die uit de hoge hoed getoverd is. Uiteindelijk wederom de inmiddels beruchte mail nogmaals verstuurd naar haar eigen emailadres, op haar verzoek, vroeg nog of dit wel zo slim was, stel dat zij volgende week ziek is gebeurd er weer niets, voor de zoveelste maal. Madam heeft de maanden geleden mail nu zelf in ontvangst mogen nemen, we wachten maar weer af. Zij gaf als slot van dit geharrewar ICT de schuld, er raken wel meer mails zoek, ze zoeken nog steeds naar de reden en oplossing, ja ja, moet ik geloven. Onkunde.

Week 03 / 13 Januari / Winterblues

Van de dagen die lengen heb ik nog niet heel veel meegekregen, voor mijn gevoel wordt het steeds, donkerder, natter, grimmiger. Het vieze natte stormachtige weer heeft overal flink huisgehouden, toen ik verleden week onze tuintafel fatsoeneerde zag ik steeds meer zooi op de grond. Wij wonen in een appartement op de bovenste etage, zijn gezegend met een mooi terras aan de voorkant en zijkant. Inmiddels gevuld met grote terracotta potten en bamboe, olijf en een heuse palmboom staan daar te pronken, trots te wezen naast het wiebelen tijdens een flinke storm. De viereneenhalve meter hoge olijf kon de laatste storm niet weerstaan en ging erbij liggen. Alle potten zijn voorzien van een laag vers platmos, tegen uitdroging en iets meer natuurlijke bescherming. Eksters, kraaien, kauwen, merels hebben dit ontdekt en komen dagelijks eikels en dergelijke begraven daar waar zij het mos eraf hebben gegooid. Ik, als brave bewaker van de planten hun welzijn en nu dus ook van de noodreserves van de vogels, ga na hun inspanningen het terras op om het verstootte mos weer toe te dekken, de bedjes weer opmaken. Natuurlijk blijven de kleine restjes liggen, naast de potgrond die ook aardig verspreid ligt. En alles wordt groener en viezer, donkerder en somberder. Ik kan mij nog niet belasten met voorjaarskriebels dus let er maar zo min mogelijk op. Wat kunnen wij nog verwachten in Januari, de te verwachten sneeuwoverlast, waarvoor gewaarschuwd werdt, is bij ons gelukkig uitgebleven. We gaan het meemaken, een nieuwe week schept nieuwekansen. Werkse voor wie weer mag.

Week 02 / 10 Januari / Geduld

Vanavond weer kans voor wie in December voor de zoveelste maal mis greep, vanavond de eerste trekking van het jaar 2025 bij de Nederlandse Staatsloterij. Wij gaan terug van twee loten in de maand naar één, hebben we eigenlijk al een prijs van €240 te pakken dit jaar. Zo, in de pocket (gehouden). Wie droomt er niet van, wie kruipt er wel eens niet in zijn luie stoel, mijmeren over een prijs van een paar ton. Klaar zijn, afscheid nemen van oud en krakkemikkig, afscheid nemen van moeten werken voor de kost. Nu is het je welverdiende tijd om iets te gaan doen waarvan je altijd al van droomde. Zonder druk, zonder moeten, zonder prestige en collega's die elkaar zowat de strot afsnijden. Geen functioneringsgesprekken meer voeren waar zij zelf achter de feiten aanlopen. Wat zou jij doen, gaan doen, willen doen, niet meer doen? Als je er even serieus over nadenkt worden de keuzes steeds lastiger, zien we meer problemen op ons afkomen dan vrijheid blijheid. Als de meesten onder ons alle wensen op een dienblad leggen is het te zwaar om af te ruimen en met een paar ton slaan zij nog geen deuk in een warm pak boter. En hoe zit dat bij jou, hoever kom jij? Mijn verlanglijstje is kort en niet al te duur, met drie ton en een aanstormend AOW'tje kom ik een heel eind. Maar waarom kregen wij bij de geboorte het gevoel van verlangens mee, verlangens en wensen die niet, nooit kunnen ingewilligd? Waarom zijn wij daarmee opgezadeld, wat is nog realistisch en waar moet je naartoe werken. Vandaag de dag voor onze jeugd helemaal de hamvraag van hun prille leven. Mijn oudste kleinzoon is verleden week 18jaar geworden en mag zich officieel als woningzoekende registreren. Gaat hij ook gelukkig snel doen, het scenario van 8 jaar minimaal ingeschreven zag ik als het zwaard van Damocles boven hem hangen. Hoe geduldig moeten zij zijn en blijven, gaan ze dat allemaal zijn of komen er eerdaags felle protesten en start er een jeugd revolutie. Maar niet te lang bij stilstaan, slik deze gedachte vanmiddag op een verwarmd terras wel weg, met mijn meisje deze week. Allemaal een heel fijn weekend en tot maandag maar weer, week 3.

Week 02 / 09 Januari / Feestzooi

Met Driekoningen alweer drie dagen achter ons, is ons huisje eindelijk weer redelijk op orde. De feestdagen brengen veel gezelligheid en saamhorigheid mee maar ook veel extra werk en rotzooi. Het blijft een onbegrijpelijk fenomeen. Drie maal met een steekwagen vanuit de schuur in de lift naar 4 etages hoger om alles uit te pakken, te decoreren om vervolgens na twee weken weer af te breken, in te pakken en weer drie maal naar beneden eer alles weer in haar jaarstalling staat. We hopen altijd weer op minder terug de schuur in maar dat lukt nagenoeg niet. Weer is het dit jaar niet gelukt, wel hebben we oude verroeste lichtjes van 2023 kunnen retourneren dus moest er weer iets nieuws voor buiten komen, nou dat is er inmiddels. Aanstaand najaar richting feestdagen zijn wij dus absoluut klaar. Ik ga geen tuincentrum meer in, ballen en glimmers in overvloed. Wat coniferen snoeien en hulst om een nieuwe krans binden, that's it. Je zou toch bijna gaan denken dat we het ongezellig hebben doorgaans met zoveel versierdrift. Velen vinden ons huisje en inrichting een showmodel, een modelwoning. Niet kil en kaal maar mooi ingericht en gedecoreerd en dan toch al die extra's in December. We hebben de Kerstboom een exit gegeven bij de overstap naar een appartement dus dat scheelt een paar dozen en ballen. Het stalletje met alle benodigdheden in de vorm van beeldjes scheelt ook weer een doos maar de schuur blijft vol. Maar iedereen zal wel met hetzelfde euvel zeulen, ik denk dat driekwart van Nederland steen en been klaagt met een volle zolder en/of schuur maar misschien 10% doet iets minder aan met zulke voorraden, het staat immers het gehele jaar in de weg. Op naar de voorjaars schoonmaak, wellicht sneuvelt er "per ongeluk" nog iets.

Week 02 / 08 Januari / Kudde

Waarom doen we ons toch altijd mooier voor dan we eigenlijk zijn, dan hoe we ons voelen? Waarom altijd knikken en buigen, gehoorzamen, braaf zijn, ja, nee en amen zeggen op zaken waar je er eigenlijk een totaal andere mening van op nahoudt. Zijn we dan aan het eind van de rit beter af, voelen we ons dan beter, geven we zo gehoor aan hetgeen verwacht, betere carrière kansen of zijn we zo de negatieve aandacht richting ons kwijt? Zijn we daarmee verder ook vrijgesproken van verdere discussies en, of een vragenvuur omtrent hoe wij argumenten of mensen tegenspraken? Heel wat veronderstellingen om over na te denken, zo kan ik er nog wel tientallen uit die hoge hoed toveren. Zijn we bijvoorbeeld psychisch in staat, hebben we het gore lef om onze zwakke of andere kant te laten zien? Om als eenling in volle overgave een andere mening te scanderen is moed voor nodig, ook om je als eenling in volle overgave anders te gedragen of te kleden, expressief anders zijn dan de kudde wordt doorgaans snel mee afgerekend. Mensen die je normaliter groeten of bleven staan voor een gesprekje kijken nu plots de andere kant op, duiken een winkel in, voeren plotsklaps een druk telefoongesprek en als ze er bijna niet onderuit komen, steekt een schampere vinger die de moed heeft verzameld, zich even flauwtjes omhoog. Het is de duidelijke afkeur en afwijzing die dit veroorzaakt, men wil niet in associatie worden gebracht met hoe je denkt, bent of afwijkend gekleed bent. Nu zal iedereen denken, nou dat valt toch wel mee, ik spreek uit eigen ervaring dat het niet meevalt. Volksstammen keren zich tegen je, slechts enkelingen met eenzelfde innerlijke kracht en oprechtheid blijven je gewoon zien hoe je altijd bent geweest. We kijken niet meer naar de mens maar naar een verpakking, naar een andere mening en leggen het hele circus in de weegschaal of dat wel bij ons voegt. Is dat het dan allemaal waard, ja, voor 100%. Liever mijzelf in de spiegel kunnen blijven aankijken en trots zijn op mijn mens zijn dan mee blaten in de kudde van verderf, de enige plek waar je niet opvalt en wordt beschermd door de kudde. Zorg dan wel dat je als grootste schijnheilige in het midden blijft want de wolven zullen aan de buitenkant beginnen met hun aanval en zal even duren voor ze in het centrum komen. Het leven is wat je er zelf van maakt, laat een kudde, menigte, groep collega's niet bepalen hoe jij je moet gedragen en denken.

Week 02 / 07 Januari / Parel

Vele toekomstige vakantiegangers hebben hun zomerreis al geboekt, sommigen van hen al ergens in oktober, november. De laatste weken waren voor iedereen hectisch en zal er niet veel gebeurd zijn met voorbereidingen of voorpret. Nou die mag nu wel aanvangen hoor, ga je ergens heen waar je nog nooit eerder was, zal er genoeg uitzoekwerk zijn. Tenminste, als je ervan houdt om erop uit te trekken, de omgeving of wellicht het eiland te ontdekken. Er is geen groter plezier om zo af en toe even weg te dromen in je plannen, naar je toekomstige vakantieadres. Waar wij heengaan valt niets meer uit te zoeken, wij gaan denk voor ongeveer de 30e maal naar hetzelfde Griekse eiland. Een eiland waar we ons hart aan verloren hebben, een omgeving die we wel kunnen dromen en dat doen we dan ook vaak. Natuurlijk hebben we nog niet alle straatjes, elk dorpje uitgeplozen maar dat hoeft ook niet, ik ben in mijn vaste woonplaats ook nog niet in elke straat geweest, door elke steeg gelopen. Maar we zijn wel zo goed bekend en vertrouwd met waar we heengaan dat een wegenkaart, map met highlights niet meer nodig is. Hier komen we helemaal tot rust, tot onszelf en elkaar. We hoeven niets meer te ontdekken, we hoeven niet persé naar dat strandje of dorpje. Er is rust en dat is nou exact wat het hele eiland ademt, rust. Hier heeft de tijd op veel plekken stilgestaan, draait de klok op 19eeuws tempo. Heerlijk, de onbevangenheid en het niet, niets moeten. Voorheen kwamen hier chartervluchten maar gezien het kleine militaire vliegveld was dat i.v.m. de korte landingsbaan van de baan. Dat betekent voor ons een losse vlucht via Athene en een binnenlandse vlucht gecombineerd opvolgend. De totale reis duurt hierdoor langer maar het verblijf daar laat het je gauw weer vergeten. Ik zal een volgende maal iets meer specifieks schrijven over onze parel in de Egeïsche zee, Chios.

Week 02 / 06 Januari /Driekoningen

Zo, mijn feestdagenvakantie zit er weer op, we gaan vandaag weer aan het werk. Ruim tijd gehad om deze weken elke dag te koken, inclusief Kerstmis voor 12 personen. Dat waren vijf gangen in vol ornaat, mijn moeder heeft de appelmoes gemaakt en mijn oudste kleindochter heeft het dessert opgeëist, brownie chocolade cake die heerlijk was. De rest was voor mij, met liefde gekookt en dusdanig voorbereid opdat ik het gehele cadeau verdeel en uitpak gebeuren kon meemaken. Alles is weer achter de rug, vandaag de laatste dag officieel dat er "Gelukkig Nieuwjaar "mag worden gewenst. Het schijnt dat Driekoningen op 6 Januari het sluitstuk hiervoor is. De officiële afsluiting van het Kerstfeest. Op Driekoningen werdt vroeger traditiegetrouw een taart van bladerdeeg met amandelvulling gegeten. Wie de verstopte boon trof in de vulling mocht de gehele dag de Kroon dragen die op de taart werdt geserveerd. Die gebruiken zijn niet meer, tradities verdwijnen, maken plaats voor nieuwe, andere gebruiken. Zo zien we langzamerhand alles veranderen, muteren naar voor nu nog ongebruikelijke zaken. Wat zullen nieuwe gebruiken, tradities worden? Wij hadden het lumineuze idee om het traditionele Kerstgerecht helemaal om te gooien maar de kinderen en kleinkinderen protesteerden. Zij kijken juist uit naar die mooi gedekte tafel, kijken uit naar de bekende gerechten die steeds smaakvoller worden gegeten. Ze gaan steeds beter de liefde proeven, ze hechten steeds meer belang aan de traditie. Dus we blijven haar trouw en zijn blij dat we het gebruik kunnen en mogen waarborgen. Dus we hebben een heel jaar om wellicht een paar nieuwe tradities te ontmoeten.

Week 01 / 03 Januari / Afgesloten

Bewoners van ons kastelencomplex waren in de garage hun elektrische bolide uitgestapt, hadden de auto op P-stand laten staan en de deuren los. Ik dacht, " laat ik dit even op de app zetten", met mijn handen vol boodschappen leek mij dit het handigste, ook even gebeld maar geen gehoor. Toch maar gekozen om op hun etage te stoppen, met mijn armen vol boodschappen om alsnog aan te bellen om deze nalatigheid netjes te melden. Verontrustend ging madam die opendeed naar haar sleutels zoeken in de jurk die ze droeg, dus ik maar verder omhoog. Probleem opgelost dacht ik, goed gewerkt Goof, een bewoner blij gemaakt met je melding. Maar dan komt er op dezelfde app het bericht dat ik beter geen "PANIEK KAN ZAAIEN", hier is de app niet voor bedoeld. Nee, hij is natuurlijk ervoor bedoeld dat als madam gaat zingen met haar clubje dat hier een uitnodiging volgt die je betaald mag inkoppen. Wat een dankbaarheid op Oudejaarsdag. We hebben mooi afgesloten op Oudejaarsdag, wat een warm begin voor 2025. Dit is hoe een vereniging van eigenaren dus werkt. Zij bepalen wat belangrijk is en wat niet. Hoe meer urgent kan het zijn, een minder welwillend persoon had zo naar buiten kunnen rijden. Het zal de schande zijn dat ze zo'n blooper maken, jezelf beschermen omdat je zo stom was om een auto met lopende motor achter te laten, door terug te trappen op de meest vreselijke manier. Kan ik hier mee zitten, nee. Kan ik hier mee omgaan, nee. Het is zo fucking typerend voor hoe de wereld in elkaar steekt hedentendage. Deze zelfde mensen, eigenaren van de auto, bestuursleden van onze VVE, zijn nou niet bepaald brave burgers, zo profileren zij zich wel. Mijnheer de directeur al eerder betrapt op afval maanden voor zijn auto in de garage, wat hijzelf verbiedt bij anderen en mensen aanspreekt op wangedrag, je aanspreekt hoe wij met ons gebouw en elkaar moeten aangaan. Dezelfde mijnheer de directeur betrapt in ons park waar hij stond te wildplassen. Steek eerst hand in eigen boezem, dankbaarheid is zoekgeraakt. Het liefst direct hard terug meppen om je K-gevoel te verbergen. Zielig om zo om te gaan met elkaar. Welkom 2025.

Week 01 / 02 Januari / Reunited

Tijdens een koffie momentje in de stad speelden de boxen, "Reunited", een gouwe ouwe zwijmelplaat van het voormalige duo, Peaches and Herb. Een succesnummer eind jaren 60, de formatie kende pieken en dalen, uiteindelijk heeft de karrentrekker Herb Feemster vijf Peaches versleten voor hij stopte en weer politieagent werdt. Uiteindelijk is de voormalig zanger in 2005 overleden, heel wat compagnon schappen en vrouwen verder. En hoe hebben wij zijn hit doorlopen de afgelopen feestdagen, "Reunited "? Hebben we weer aansluiting gevonden bij wie wij ooit waren kwijtgeraakt, zijn de breuken van de laatste jaren weer gelijmd, heeft Kerstmis zijn doel geraakt? Het zijn dagen van vergeving en vergeten, over bergtoppen kijken die onoverwinbaar leken. Voor velen lijkt deze boodschap ondergesneeuwd door de glitter, glamour, cadeaus, drankjes en Kerstmaaltijden. Veel luxe, veel over the top gebeurtenissen die de geste doen vergeten. Het is iedereens kans geweest om te vergeven en vergeten, ik hoop gelukt voor zover het nodig was. Een schone lei is de beste opstap voor een nieuw jaar, voor Nieuwjaar. Herb nam het niet zo nauw met vergeten en vergeten, hij was weer gauw Reunited, met een nieuwe of oude vlam. Hoe snel zijn wij weer toe aan een nieuwe vlam, na bijvoorbeeld een scheiding? Hoe snel kunnen en willen wij weer ons verenigen met nieuw bloed, nieuwe inmenging en eigenschappen. Als we niet te kieskeurig zijn vervallen wij gauw weer in eenzelfde debacle. Sommigen die net weer herenigd of verenigd zijn kijken alweer stiekem over de schouder van de verenigde naar iets nieuws, naar iets anders, iets spannenders. Reunited blijkt vaak ook maar weer iets van tijdelijke aard, komt ook niet in trouwgeloften voort. De uitspraken "in goede en slechte tijden tot de dood ons scheidt", vinden

Week 01 /01 Januari / Voornemens

Gelukkig Nieuwjaar, dat het voor iedereen een voorspoedig jaar mag worden, dat we gezond mogen blijven en voor hen met ongewenste ziektes, geef hen de kracht deze te gaan overwinnen. Een nieuw jaar, nieuwe uitdagingen, nieuwe kansen en velen maken ook weer de gebruikelijke nieuwe voornemens. Wenselijkheid over jezelf afroepen wat negen van de tien keer als een nachtkaars uitgaat. Te hoog gegrepen voornemens, plannen die het onmogelijke van je vragen die niet kunnen afgerond en zij die wel afronden houden het vaak niet vol. Hetzelfde met lijnen, afvallen, slanke lijn of hoe je het ook noemt. Zij die het wel volhouden slaan vaak door en lopen met hun grote hoofd, wat wel zijn maat houdt, bovenop dat veel te skinny lichaam. De verhoudingen zijn zoek en een gezonde balans is ver te zoeken. Zoals U inmiddels allen weet, ik ben niet van voornemens en afvallen. Ik geloof niet in een detox Januari waar we ons ontzien van al hetgeen we verder weer het hele jaar ten overvloede tot ons nemen. Waarvoor, wat brengt het ons, is het gemoedsrust, onzelfverzekerdheid, een uitdaging? Aan alle mededingers, volgelingen van het "goede voornemen fenomeen", wens ik succes. Wel geloof ik in een Nieuwjaarsduik, hoe commercieel inmiddels ook. Een stukje motivatie, uitdaging en innerlijke kracht aanspreken om jezelf op een of ander vlak te prikkelen voor het komend jaar. Kijken of je in staat bent iets "bovennatuurlijks" te doen om te kijken of geest en lichaam dat aandurven. Anyway, waar U ook voor gaat, succes gewenst voor alle uitdagingen bekend en zij die nog gaan komen. Ik ga weer voor elke werkdag mijn column en in ieder geval mijn blog met gedichten tot Oktober. Dan moet er weer contributie voor een heel jaar worden betaald. Mijn gevoel zegt dan te stoppen gezien de minimale bezoeken daar. Schrijven blijf ik doen maar wellicht via een ander podium, op een andere plek of op andere wijze.