Column Q2

Zo, een tweede kwartaal, een tweede pagina waarop alles gaat passen. Dat hebben wij Q1 geleerd. Een tweede kwartaal waar dreigende oorlogen, wereldvrede en klimaat en opwarming centraal staan. Ik zal er zo af en toe naar neigen maar probeer vooral luchtigheid te brengen met luchtige verhalen. 

MG

Week 14 / 04 April / Tasjes

In een winkel staan te wachten waar een mevrouw voor ons, staat op een plastic tasje, een papieren was niet goed genoeg. Laten we wel wezen, het betreft hier een niet gebruikelijke winkel maar een winkel die het met giften en donaties moet doen voor een goed doel, achtergestelde kinderen een toekomst geven. Madame had een shawltje gekocht van €2,50 en stond op een gratis mooie degelijke plastic tas, waar een papieren tasje werdt aangeboden, die vond zij duidelijk Not Done. Hoe haal je het in je botte hersenpan, deze mensen werken met donaties, gebruikte tasjes en dergelijke en Madame gaat niet weg voor ze haar zin heeft. Deze winkels werken met onbetaald personeel, alles op vrijwilligers basis om kosten te drukken maar daar had Madame Shawl blijkbaar geen boodschap aan. Meerdere, gebruikte, zakjes en tasjes verschenen boven de toonbank waar haar hoofd bleef nee schudden. En wij maar wachten, dus ik kon op een gegeven moment mijn mond niet houden en schoot de vrijwilligster van over de 70 jaar te hulp. " Madame, als U zo gesteld bent op plastic tasjes om Uw tweedehands shawltje van €2,50 in te vervoeren moet U die voortaan van huis mee nemen, het is 2025". Vervolgens, " ik ga daar niet op staan wachten, mag ik afrekenen alstublieft"? Een andere vrijwilliger schoot te hulp en ik mocht eindelijk afrekenen en de gekochte artikelen kregen wij in een speciaal ander tasje mee die bij de te koop aangeboden panty's hoorde. Een lingeriewinkel die eerder dit jaar, even verderop in de straat, haar deuren sloot heeft alles, ondergoed en panty's, gedoneerd aan deze winkel met de bijbehorende tasjes. Op zo'n tasje aasde denk Madam Shawl ook op. Hoe onbeschoft en veeleisend kunnen mensen zijn, walgelijk.

MG

Week 14 / 03 April  / Hoofddeksels

De meesten onder ons dragen ze wel met regelmaat, een hoofddeksel. In mijn optiek een onmisbaar item om jouw outfit meer karakter te geven en/of als beschermer voor koude of warmte waar teveel schadelijke zonnestralen moeten worden tegen  gehouden. Van de 365 dagen per jaar heb ik 350 dagen per jaar een hoofddeksel op, de mensen die mij kennen kunnen dat beamen. Mijn favoriet is de originele baseball cap, het liefst de flexfit variant, elastische band en niet zo'n stom verstelbaar plastic bandje. Daarnaast heb ik bij onze lokale hoede  speciaalzaak Trelo in Alkmaar Stetson petten voor de zomer en winter aangeschaft en bij diezelfde zaak ook meerdere mooie hoeden van vilt en papier. Kost wat, maar dan heb je ook wel wat. Mijn insteek is de noodzaak voor zonbescherming, als kind veel en vaak ziek geweest met een dodelijk virus als gevolg, zon werdt mij verboden, dus een hoed. Maar waar het mij deze column over gaat is het gebruik ervan, wat vinden wij van hoeden en petten gebruik in het openbaar? Ik ben Katholiek opgevoed en elke week naar de Heilige mis was een must, daar gingen de mannenpetten en hoeden aan de haak waar de vrouwen deze mochten ophouden. Zijn deze etiketten nog van toepassing, zou het niet weten want ben al jaren geen kerkganger meer. Er is wel wat van die tijd bij mij blijven hangen, ik doe mijn hoed, pet, whatever altijd af in een restaurant of bar. Het schijnt tegenwoordig normaal te zijn om dat stukje identiteit op te houden, ik vind er iets van als je met je  cap op in een restaurant gaat dineren. Heeft te maken denk met ouderwetse normen en waarden, gedragsregels waar men tegenwoordig totaal anders over denkt. Iedereen mag denken en doen wat hij wil maar wij vinden er iets van. Zo zijn er legio voorbeelden te benoemen maar mijn punt is bij deze wel gemaakt denk.

MG

Week 14 / 02 April / Zenuwen

Zenuwachtig zijn, wat is dat eigenlijk, wie herkent zich daarin? Waarom zijn we zenuwachtig en wat is de oorzaak? Ik ben geen professor maar ik denk dat het bij de meesten onder ons om allerlei verschillende redenen zo is. Ikzelf ken dit verschijnsel totaal niet, nooit gehad, vroeger niet en nu ook nog niet. Heb meerdere hele zware, niet geheel risicoloze, operaties achter de rug maar heb mij nooit sappel gemaakt hierover. Ben te nuchter denk, liet mij ook niet onder begeleiding brengen maar ben altijd met mijn koffertje naar het ziekenhuis gewandeld. Op school of voor examens was ik ook nooit zenuwachtig, ook niet voor een tandarts controle of behandeling, onze trouwdag, 42 jaar geleden, was ik wel wat gespannen maar meer of alles goed zou gaan in plaats van met knikkende knieën voor het altaar te staan. Ik ken mensen die echt om van alles en altijd zenuwachtig zijn, dit zijn nu ook niet echt de meest stabiele persoonlijkheden dus ik denk dat daar wel een reden huist. Bij het gemis aan zelfverzekerdheid, zijn denk de zenuwen een logische gevolgtrekking. Als je moeite hebt de dag te verhapstukken zal een speciale gebeurtenis wel de nodige impact hebben. Ook een halfjaarlijkse tandarts controle heeft bij veel mensen een dusdanige indruk dat zij tevoren al in een stuip liggen, waarom? Als je rond de 30jaar bent heb je er tientallen achter de rug dus de wetenschap met wat er gaat gebeuren is er, waarom blijven dan toch die zenuwen aan de oppervlakte komen? Is het dan misschien de angst, bang voor een déjà vu omtrent een pijnlijke herinnering of behandeling. Zinvoller om je niet te sappel te maken als eventuele pijn jouw angst is, om je ademhaling denken en als de nervositeit beheersbaar wordt valt de pijn ook wel mee.

MG

Week 14 / 01 April / 1April

Jawel, we schrijven 1 April. In mijn jeugd een dag, DE dag dat we geoorloofd mensen in de mailing mochten nemen. Het is overal traditie om elkaar op 1 April in de maling te nemen, wat op normale dagen niet geaccepteerd wordt mag vandaag wel. De Fransen noemen het "poisson d'avril" waar Engelstalige landen spreken over "Aprils fools day". Door de tegenwoordige wappie strijd tegen wat zij "nepnieuws" of "fakenews" noemen wordt de traditie min of meer vermoord, geboycot. Jammer hoe alles om zeep wordt geholpen, naast het ontlopen van contact, uit angst voor represailles, worden de laatste tradities en geoorloofde grappen in de dode hoek geplaatst. Wat is dat vandaag de dag, waarom doet men zo spastisch omtrent contact, verbroedering is ingehaald door verloedering. Iemand een compliment geven wordt gezien als "ongewenste seksuele intimidatie", laat staan iemand een kus geven uit gevoel of een arm om iemand slaan die daar behoefte aan heeft. We betichten elkaar van grensoverschrijdend gedrag waar dat voorheen niet eens in je opkwam. Alles kan worden gezien als dergelijke en mensen kruipen in hun schulp, durven niet eens meer een hand te geven als zij zich voorstellen, je zou er wat bij kunnen denken of iets van vinden. Wat een wereld, begrijp mij niet verkeerd, ik ben blij dat ontuchtelijk en onzedelijk gedrag flink wordt aangepakt en dat deze perverselingen aan de schandpaal gaan. De straffen mogen hier nog wel verder verzwaard, het betreft vaak mensen met macht, mensen die denken dat zij onschendbaar zijn, die deze verkeerd gebruiken. Zeker in de media wereld is het bal, we kennen de vrijpostigheid in de horeca. Iedereen knuffelt, het zijn allemaal schatjes, ga daar dan niet werken, het hoort daar blijkbaar thuis. Het is niet met een schaartje te knippen maar in het dagelijkse leven moeten wij hier iets milder in staan. Niet iedereen is een viespeuk als er een knuffel wordt uitgedeeld, vermoord niet de intimiteit en empathie. Van mij mag je vandaag, neem gerust iemand in de zeik vandaag, vermeld er even bij dat het 1 April is en geen nepnieuws bevat. Onze kleindochter kan geen grappen op school uithalen, uit angst heeft iedereen vrij daar zij 1 April tot schoolstudie dag hebben uitgeroepen.

MG